Η άμβλωση είναι φόνος. Είναι ειδεχθές έγκλημα. Οποιαδήποτε αμφισβήτηση αυτής της τραγικής αλήθειας, είναι απλώς δαιμονική υποκρισία. Αυτό το έχουμε γράψει και αναλύσει θεολογικώς σε προηγούμενες αναρτήσεις μας. Σήμερα δημοσιεύουμε παρακάτω άρθρο από το site του Δημοκρατικού Πατριωτικού Κινήματος “ΝΙΚΗ”, που αναφέρεται στις αμβλώσεις, το οποίο αναλύει από μη θεολογικές πλευρές το σοβαρό αυτό πρόβλημα.
Το πρόβλημα των αμβλώσεων απασχολεί την κοινωνία μας από αρχαιοτάτων χρόνων. Δεν είναι απλό. Είναι πρόβλημα το οποίο αφήνει τα θλιβερά, τα φρικτά αποτελέσματά του στο κυοφορούμενο έμβρυο, στους γονείς και ιδιαίτερα στη μητέρα, καθώς και σε όλη την οικογένεια, την κοινωνία, την πατρίδα μας.
- O επιστημονικός παράγοντας
Ο υπέρτατος σεβασμός προς τη μοναδικότητα και την ιερότητα του κάθε ενός ανθρώπινου προσώπου ήταν και είναι βασικό αξίωμα στην άσκηση του ιατρικού λειτουργήματος.
Την πεμπτουσία τού όρκου του Ιπποκράτη, που δεσμεύει τον ιατρό να μην προκαλέσει θάνατο σε έμβρυο («οὐδέ γυναικί πεσσόν φθόριον δώσω»), επιβεβαίωσε η διακήρυξη της Γενεύης το έτος 1948 («άκρος σεβασμός προς την ανθρώπινη ζωή από τη στιγμή της συλλήψεως»), η οποία επαναλήφθηκε και στη διακήρυξη του Παρισιού το έτος 1974. Από το ίδιο πνεύμα διαπνέονται και όλες οι διακηρύξεις της «Παγκόσμιας Ένωσης Ιατρών».
Η ανθρώπινη ζωή ξεκινά από την στιγμή της «άκρας συλλήψεως», δηλαδή της ενώσεως του ωαρίου με το σπερματοζωάριο. Η Μοριακή Αναπτυξιακή Βιολογία και η Εμβρυολογία βλέπουν το πρώτο ανθρώπινο διπλοειδές κύτταρο, το ζυγωτό, ως ζωντανό οργανισμό που φέρει όλες τις γενετικές πληροφορίες για όλον τον ανθρώπινο οργανισμό. Αυτή είναι η ΜΟΝΗ επιστημονική αλήθεια. Δεν υπάρχει καμία άλλη τοποθέτηση η οποία να στηρίζεται σε επιστημονική λογική. Επιχειρήματα που οριοθετούν δήθεν την ασημαντότητα (!) νέας ζωής έως το τέλος της 11ης εβδομάδας κύησης, ενώ λίγα λεπτά μετά, στην αρχή της 12ης εβδομάδας, πλέον λογίζεται σημαντική η νέα ζωή, είναι ένα νοητικό κατασκεύασμα, μία αυθαίρετη παραδοχή, που δεν σχετίζεται με την επιστημονική αλήθεια.
Ήταν ημέρα Παρασκευή, παραμονή του Σαββάτου. Κατά το δειλινό, ο Ιωσήφ, ένα αξιοσέβαστο μέλος του Συνεδρίου, που καταγόταν από την (ιουδαϊκή πόλη) Αριμαθαία, και περίμενε κι αυτός τη βασιλεία του Θεού, τόλμησε να πάει στον Πιλάτο και να ζητήσει το σώμα του Ιησού. Ο Πιλάτος απόρησε που ο Ιησούς είχε κιόλας πεθάνει. Κάλεσε τον εκατόνταρχο και τον ρώτησε αν είχε πεθάνει από ώρα. Όταν πήρε την απάντηση από τον εκατόνταρχο, χάρισε το σώμα στον Ιωσήφ. Εκείνος αγόρασε ένα σεντόνι, κατέβασε τον Ιησού, τον τύλιξε μ’ αυτό και τον τοποθέτησε σ’ ένα μνήμα που ήταν λαξεμένο σε βράχο. Μετά κύλισε ένα λιθάρι κι έκλεισε την είσοδο του μνήματος. Η Μαρία η Μαγδαληνή και η Μαρία η μητέρα του Ιωσήφ παρακολουθούσαν πού τον έβαλαν.
