«Καί τόν ρώτησαν οἱ μαθητές του: Διδάσκαλε, ποιός ἁμάρτησε, αὐτός ἤ οἱ γονεῖς του, γιά νά γεννηθεῖ τυφλός;» (Ἰωάν. θ΄ 2). Λίγο νωρίτερα ὁ Κύριος εἶχε θεραπεύσει τόν παραλυτικό στήν προβατική κολυμβήθρα καί τοῦ εἶχε πεῖ: «Ἀπό δῶ καί πέρα μήν ἁμαρτάνεις, γιά νά μήν πάθεις τίποτε χειρότερο» (Ἰωάν. ε΄ 14). Γίνεται φανερό ἀπό τά λόγια τοῦ Χριστοῦ πώς ὁ ἄνθρωπος ἐκεῖνος, πού ἦταν τόσα πολλά χρόνια ἀνάπηρος, ἔφταιγε ὁ ἴδιος μέ τίς ἁμαρτίες του γιά τήν ἀρρώστια του. Ἡ περίπτωση τοῦ γεννημένου τυφλοῦ ὅμως ἦταν ἀσαφής καί γι’ αὐτό οἱ μαθητές ρώτησαν τόν Χριστό: «Ποιός ἁμάρτησε;»
Τό ὅτι ὁ Θεός ἐπιτρέπει μερικές φορές νά ὑποφέρουν τά παιδιά γιά τίς ἁμαρτίες τῶν γονιῶν τους, ἔχει κι αὐτό ξεκαθαριστεῖ ἀπό τήν Ἁγία Γραφή (Α΄Βασ. ια΄ 12, κα΄ 29). Αὐτό μπορεῖ νά φανεῖ ἄδικο μόνο σ’ ἐκείνους πού ἔχουν συνηθίσει νά θεωροῦν τούς ἀνθρώπους σάν ξεχωριστές ὀντότητες, σάν νά εἶναι τελείως ἀποκομμένοι ὁ ἕνας ἀπό τόν ἄλλον. Ὅποιος ὅμως θεωρεῖ τό ἀνθρώπινο γένος ὡς ἕναν ὀργανισμό, δέν θά τό λογαριάσει αὐτό οὔτε ἄδικο οὔτε ἀφύσικο.
Ὅταν ἕνα ἁμαρτωλό μέλος τραυματίζεται, τά ἄλλα μέλη πού δέν ἔχουν ἁμαρτήσει, ὑποφέρουν. Εἶναι πολύ πιό δύσκολο νά ἐξηγήσεις πῶς καί πότε μπορεῖ νά ἁμάρτησε ὁ ἄνθρωπος πού γεννήθηκε τυφλός, παρά νά ὁρίσεις τήν αἰτία τῆς τυφλότητας. Σάν ἁπλοί ἄνθρωποι οἱ ἀπόστολοι δέχτηκαν τή δεύτερη αὐτή ἐκδοχή, χωρίς νά σκεφτοῦν ἄν ὑπάρχει καί τρίτη. Σ’ αὐτούς φαινόταν πιό πιθανό στήν περίπτωση αὐτή ν’ ἁμάρτησαν οἱ γονεῖς τοῦ τυφλοῦ. Θυμήθηκαν ὅμως τά λόγια πού εἶπε ὁ Χριστός στόν παραλυτικό (μή ξαναμαρτήσεις), καί συνέδεσαν κατά κάποιο τρόπο τή μιά περίπτωση μέ τήν ἄλλη. Ἦταν σάν νά τοῦ ἔλεγαν: Ἦταν καθαρό σέ μᾶς τότε ἀπό τά ἴδια τά λόγια Σου, πώς ὁ ἄνθρωπος ἐκεῖνος προκάλεσε μόνος του τήν ἀρρώστια. Μπορεῖ ὅμως νά ἰσχύει τό ἴδιο καί σ’ αὐτήν τήν περίπτωση; Ὁ τυφλός αὐτός ἄνθρωπος ἁμάρτησε ὁ ἴδιος ἤ ἁμάρτησαν οἱ γονεῖς του;
ν ταῑς ἡμέρες ἐκείναις, ἐγένετο πορευομένων ἡμῶν τῶν ἀποστόλων εἰς προσευχὴν παιδίσκην τινὰ χουσαν πνεῦμα πύθωνος ἀπαντῆσαι ἡμῖν, ἥτις ἐργασίαν πολλὴν παρεῖχε τοῖς κυρίοις αὐτῆς μαντευομένη. Αὕτη κατακολουθήσασα τῷ Παύλῳ καὶ τῷ Σίλᾳ ἔκραζε λέγουσα· Οὗτοι οἱ ἄνθρωποι δοῦλοι τοῦ Θεοῦ τοῦ ὑψίστου εἰσίν, οἵτινες καταγγέλλουσιν ἡμῖν ὁδὸν σωτηρίας. Τοῦτο δὲ ἐποίει ἐπὶ πολλὰς ἡμέρας. ιαπονηθεὶς δὲ ὁ Παῦλος καὶ ἐπιστρέψας τῷ πνεύματι εἶπε· Παραγγέλλω σοι ἐν τῷ ὀνόματι Ἰησοῦ ριστοῦ ἐξελθεῖν ἀπ’ αὐτῆς. Καὶ ἐξῆλθεν αὐτῇ τῇ ὥρᾳ. Ἰδόντες δὲ οἱ κύριοι αὐτῆς ὅτι ἐξῆλθεν ἡ ἐλπὶς τῆς ἐργασίας αὐτῶν, ἐπιλαβόμενοι τὸν Παῦλον καὶ τὸν Σίλαν εἵλκυσαν εἰς τὴν ἀγορὰν ἐπὶ τοὺς ρχοντας, καὶ προσαγαγόντες αὐτοὺς τοῖς στρατηγοῖς εἶπον· 
