Χ Ρ Υ Σ Ο Σ Τ Ο Μ Ο Σ

ΕΛΕῼ ΘΕΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΤΗΣ ΑΓΙΩΤΑΤΗΣ

ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΠΑΤΡΩΝ

Πρός

τό Χριστεπώνυμον Πλήρωμα

τῆς Ἱερᾶς καί Ἀποστολικῆς Μητροπόλεως Πατρῶν

Παιδιά μου εὐλογημένα,

Σήμερα, τήν ἡμέρα τήν λαμπρή καί ἁγία, τήν πανευφρόσυνη καί σωτήρια, μέ χαρά ἀνεκλάλητη, ἑορτάζομε τήν Ἀνάσταση τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καί τήν δική μας ἀνάσταση καί σωτηρία. 

Σήμερα ἑορτάζομε τήν νίκη τῆς ζωῆς ἐναντίον τοῦ θανάτου καί πανηγυρίζομε, γιατί ἀπολαμβάνομε καί πάλι τήν παραδείσια ἀγαλλίαση, τήν εἰρήνη, τήν κοινωνία μέ τόν Σωτῆρα μας, μέ τούς συνανθρώπους μας καί τήν συνδιαλλαγή μας μέ τήν ὃλη δημιουργία τοῦ Θεοῦ.

Καμμιά δυσκολία, κανένα πρόβλημα, καμμιά στενοχώρια, οὒτε λύπη, οὒτε ἀσθένεια, οὒτε αὐτός ὁ θάνατος δύνανται νά σκιάσουν τήν ἀναστάσιμη χαρά, πού πηγάζει ἀπό τόν Πανάγιο Τάφο, ἀπό τόν ὁποῖον «ζωή φύεται πέρας οὐκ ἔχουσα». Αὐτό βιώνομε, αὐτό ζοῦμε, ὅσοι πιστοί, ὅσοι εὐσεβεῖς καί φιλόθεοι μετέχομε τῆς καλῆς ταύτης καί λαμπρᾶς πανηγύρεως, κατά τόν λόγον τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου.

Σ’ αὐτή τήν παγκόσμια ἀλλά καί ὑπερκόσμια πανήγυρη μετέχουν οἱ Ἄγγελοι καί πάντες οἱ Ἅγιοι οἱ ἀπ’ αἰῶνος Θεῷ εὐαρεστήσαντες, μετέχει καί ἡ σύμπασα κτίσις. «Σήμερον πᾶσα κτίσις ἀγάλλεται καί χαίρει, ὃτι Χριστός Ἀνέστη καί ἃδης ἐσκυλεύθη».

Αὐτή τήν ἀναστάσιμη χαρά καί οὐράνια ἐμπειρία γεύονται οἱ θεούμενοι, ὃλοι ὃσοι ἒκαναν τήν καρδιά τους τόπο καταπαύσεως τοῦ σαρκί παθόντος καί ἐκ τάφου ἀνατείλαντος Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Ὃλοι οἱ ἂλλοι μένουν ἒξω τοῦ Νυμφῶνος, μένουν δυστυχῶς, ἠθελημένα στό σκοτάδι, ἀπολαμβάνουν τόν ζόφο τῆς θλιβερῆς μοναξιᾶς καί τῆς ἀπανθρωπίας καί βαδίζουν ἀπό τό τίποτα στό πουθενά, ἀφοῦ δέν ζοῦν πραγματικά, ἀλλά ὑπάρχουν ὡς ἁπλές βιολογικές ὑπάρξεις. Γιά τόν ἂνθρωπο, ὁ ὁποῖος διάγει μακράν τοῦ Ἀναστάντος Κυρίου μας, ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς λέγει: «Νοῦς ἀποστάς τοῦ Θεοῦ ἢ κτηνώδης ἢ δαιμονιώδης γίνεται».           

Αὐτή εἶναι ἡ ἀπάντηση τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἀναστάσεως, αὐτή εἶναι ἡ ἀπάντηση τῶν θεουμένων, τῶν Ἁγίων διαχρονικά, στό ἐρώτημα: «γιατί τόσος πόνος στόν κόσμο, γιατί τόση ὀσμή θανάτου, γιατί τόσο μῖσος, γιατί ὁ πόλεμος, γιατί τόσα ἐγκλήματα, γιατί τόσος παραλογισμός;!!!».

            Επι τη εισόδω ημών εις την Αγίαν και Μεγάλην Τεσσαρακοστήν    

             Χ Ρ Υ Σ Ο Σ Τ Ο Μ Ο Σ

ΕΛΕῼ ΘΕΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΤΗΣ ΑΓΙΩΤΑΤΗΣ

ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΠΑΤΡΩΝ

Πρός

τό Χριστεπώνυμον Πλήρωμα τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν

Παιδιά μου ἀγαπητά καί εὐλογημένα,

Ἢδη ἂρχισε ἡ ἁγία καί μεγάλη Τεσσαρακοστή. Ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία γιά μιά ἀκόμη φορά μᾶς παραγγέλλει μέσα ἀπό τήν ἱερά ὑμνογραφία: «Τό στάδιον τῶν ἀρετῶν ἠνέωκται, οἱ βουλόμενοι ἀθλῆσαι εἰσέλθετε, ἀναζωσάμενοι τόν καλόν τῆς νηστείας ἀγῶνα…».

Σέ ἀθλητικούς πνευματικούς ἀγῶνες καί σέ πνευματική γυμνασία καλεῖ ἡ Ἐκκλησία τά παιδιά της. Γιά τόν λόγο αὐτό δίδει καί τά ἐφόδια γιά τήν νίκη καί παρέχει τά ὃπλα, τά ὁποῖα εἶναι ἐπίσης πνευματικά.

Καλόν εἶναι, ἀδελφοί καί τέκνα ἐν Κυρίῳ, νά ἐμβαθύνωμε καί πάλι στό κάλεσμα αὐτό τῆς Ἐκκλησίας, προκειμένου νά θελήσωμε νά ἀγωνιστοῦμε καί τά πνευματικά ὃπλα νά χρησιμοποιήσωμε, ἀλλά καί τόν στόχο μας νά ἐπιτύχωμε, λαμβάνοντες τόν τῆς νίκης στέφανον.

Ὁ ἀγώνας αὐτός γίνεται ἐν ἐλευθερίᾳ. Οὐδείς ἀναγκάζει κάποιον νά ἀγωνισθῇ. Ἡ ψυχή τοῦ ἀνθρώπου, ἡ ὁποία ποθεῖ τόν Νυμφίο της, διψᾶ γιά αὐτόν τόν ἀγῶνα, ἀρκεῖ  νά μή ραθυμήσωμε καί λησμονήσωμε τήν θεία καταγωγή της, μένοντες προσκεκολλημένοι στά γήινα, στά φθαρτά καί μάταια. Οἱ θεοδίδακτοι καί θεοφώτιστοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, μᾶς διδάσκουν ὃτι χωρίς τήν εἲσοδό μας στό στῖβο τῶν πνευματικῶν ἀγωνισμάτων, ὁ βίος μας καταντᾶ βοσκηματώδης καί ἡ παραμονή μας στό πνευματικό τέλμα καταντᾶ ὂχι μόνο ἐπώδυνος, ἀλλά καί θανατηφόρος.

Άγιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος:

Η φοβερή Κρίση! Ο Κριτής έρχεται περιστοιχιζόμενος από το άπειρο πλήθος των ασωμάτων ουρανίων Δυνάμεων. Οι σάλπιγγες ηχούν σε κάθε γωνιά της γης και ανιστούν τους νεκρούς. Τα πλήθη των αναστημένων ανθρώπων συρρέουν στον προκαθορισμένο τόπο, ενώπιον του θρόνου του Κριτού, έχοντας κάποιο προαίσθημα της ετυμηγορίας που θα ηχήσει στ’ αυτιά τους. Και ο διαχωρισμός στους εξ αριστερών και εκ δεξιών γίνεται από μόνος του.

Όλα έχουν τελειώσει! Βαθειά σιγή επικρατεί. Το επόμενο λεπτό, ακούγεται η τελική ετυμηγορία: Σε κάποιους Δεῦτε, οἱ εὐλογημένοι τοῦ Πατρός μου, σε κάποιους άλλους Πορεύεσθε ἀπ᾿ ἐμοῦ… «Ελέησέ μας, Κύριε, ελέησέ μας. Ας έρθει το έλεός Σου και σ’ εμάς», θα πουν τότε οι τελευταίοι, αλλά είναι πολύ αργά για να ικετεύσουν.

Τώρα είναι η στιγμή που θα μπούμε στον κόπο να ξεπλύνουμε ό,τι αμαυρώνει τη φύση μας. Την ώρα της Κρίσεως, μπορεί να είμαστε έτοιμοι να χύσουμε ποταμούς δακρύων για να καθαρίσουμε την ψυχή μας, αλλά τότε δεν θα ωφελεί.

Ας κλάψουμε τώρα, αν όχι με ποταμούς δακρύων, τουλάχιστον μ’ ένα ρυάκι· κι αν όχι μ’ ένα ρυάκι, έστω με μερικές σταγόνες. Αν πάλι ούτε τόσα λίγα δάκρυα δεν μας βρίσκονται, τουλάχιστον ας νιώσουμε συντριβή καρδιάς κι ας εξομολογηθούμε τις αμαρτίες μας ενώπιον του Κυρίου, παρακαλώντας Τον να μας συγχωρήσει και υποσχόμενοι να μην Τον προσβάλουμε άλλη φορά, παραβαίνοντας τις εντολές Του. Μετά, ας δείξουμε ζήλο για να τηρήσουμε πιστά αυτή την υπόσχεση.

“Τῆς φοβερᾶς δευτέρας σου, Κύριε, Παρουσίας ἐννοῶν τὴν ὑπαπαντήν, τρέμω τὴν ἀπειλήν σου, φοβοῦμαι τὴν ὀργήν σου. Ταύτης με, τῆς ὥρας, κραυγάζω, σῶσον εἰς αἰῶνας.

«Τῆς πατρῴας δόξης σου, ἀποσκιρτήσας ἀφρόνως, ἐν κακοῖς ἐσκόρπισα, ὅν μοι παρέδωκας πλοῦτον· ὅθεν σοι τὴν τοῦ Ἀσώτου φωνὴν κραυγάζω. Ἥμαρτον ἐνώπιόν σου Πάτερ οἰκτίρμον· δέξαι με μετανοοῦντα, καὶ ποίησόν με, ὡς ἕνα τῶν μισθίων σου».

Την τρίτη Κυριακή της προετοιμασίας μας για τη Μεγάλη Σαρακοστή διαβάζουμε την παραβολή του Ασώτου Υιού (Λουκ. 15, 11-32). Η παραβολή τούτη μαζί με τους ύμνους της ημέρας αυτής μας παρουσιάζουν τη μετάνοια σαν επιστροφή του ανθρώπου από την εξορία. Ο άσωτος γιος, λέει το Ευαγγέλιο, πήγε σε μια μακρινή χώρα και κει σπατάλησε ότι είχε και δεν είχε. Μια μακρινή χώρα! Είναι ο μοναδικός ορισμός της ανθρώπινης κατάστασης που θα πρέπει να αποδεχτούμε και να τον οικειοποιηθούμε καθώς αρχίζουμε την προσέγγιση μας στο Θεό. Ένας άνθρωπος που ποτέ δεν είχε αυτή την εμπειρία, έστω και για λίγο, που ποτέ δεν αισθάνθηκε ότι είναι εξόριστος από το Θεό και από την αληθινή ζωή, αυτός ποτέ δε θα καταλάβει τι ακριβώς είναι ο Χριστιανισμός. Και αυτός που νιώθει «σαν στο σπίτι του» σ’ αυτόν τον κόσμο και στη ζωή του κόσμου τούτου, που έμεινε άτρωτος από τη νοσταλγία για μια άλλη πραγματικότητα, αυτός δε θα καταλάβει τι είναι μετάνοια.