Γενικά Θέματα

Νεομάρτυρες: Με το αίμα τους διατήρησαν ζωντανό τον Ελληνισμό

(Γεωργίου Ν. Παπαθανασόπουλου)

Νεομάρτυρες: Ανάχωμα στόν ἀφελληνισμό τὴν περίοδο τῆς Τουρκοκρατίας – Cognosco Team

Το πρώτο κείμενο του 2021 της παρούσης σειράς  αφιερωμάτων στο 1821, που οι Πανέλληνες εορτάζουν την Εθνική τους Παλιγγενεσία, αφιερώνεται στους Νεομάρτυρες. Είναι όσοι κατά την οθωμανική τυραννία  προτίμησαν τα μαρτύρια και τον θάνατο από το να αλλαξοπιστήσουν. Έτσι με το αίμα τους όχι μόνο διατήρησαν στη ζωή τον Ελληνισμό, αλλά και τον οδήγησαν στην Ελευθερία.

          Ο αγωνιστής του 1821 και λόγιος Μιχ. Οικονόμου (1798-1879) στα «Ιστορικά της Ελληνικής Παλιγγενεσίας», που έγραψε, σημειώνει ότι όσοι εκ των Ελλήνων δεν αλλαξοπίστησαν και δεν διέφυγαν στη Δυτική Ευρώπη, «περί πολλού ποιούμενοι τα έμφυτα εις πάντας τους Έλληνας αισθήματα του εθνισμού και της θρησκείας, πιστοί εις την θρησκείαν, την προς την πατρίδα αγάπην και την της καταγωγής των ευγένειαν, την θείαν μετά πίστεως και ελπίδος επικαλεσθέντες αντίληψιν δεν απηλπίζοντο, αλλά απεφάσισαν να μείνωσι και να υποστώσι εν υπομονή χριστιανική και φρονήσει κατ’ ανάγκην, τον επιβαλλόμενον αυτοίς βαρύν κλοιόν της υποταγής, τον καιρόν εξαγοραζόμενοι, ενδομύχως μεν μίσος κατά των τυράννων άσπονδον  σώζοντες… πόθον δε διάπυρον της ελευθερίας τρέφοντες». (Α΄ Εκδ. 1873, Φωτομηχανική Επανέκδοσις εκ της Α΄ εκδόσεως, Εκδόσεις της Δημοσίας Βιβλιοθήκης της Σχολής Δημητσάνης, Επιμέλεια – Εισαγωγή – Ευρετήριον Ιωάννας Γιανναροπούλου – Τάσου Αθ. Γριτσοπούλου, Αθήναι, 1976, σελ. 20).

Συνέχεια ανάγνωσης

Γενικά Θέματα

Ἡ ἀπαρχή τῶν ἑορτασμῶν γιά τά 200 χρόνια ἀπό τήν Ἑλληνική Ἐπανάσταση τοῦ 1821 στήν Ἱερά Μητρόπολη Πατρῶν.

Ἡ Ἱερά Μητρόπολις Πατρῶν ἒχει προγραμματίσει καθ’ ὃλον τό ἒτος ἐπετειακές ἐκδηλώσεις γιά τόν ἑορτασμό τῶν 200 ἐτῶν ἀπό τήν ἒκρηξη τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπαναστάσεως γιά τήν ἀποτίναξη τοῦ Τουρκικοῦ ζυγοῦ (1821-2021)

Μετά τό πέρας τῆς Θείας Λειτουργίας τήν 1ην τοῦ ἒτους στόν Ἱερό Μητροπολιτικό Ναό Εὐαγγελιστρίας Πατρῶν ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πατρῶν κ.κ. Χρυσόστομος ἒκανε ξεχωριστή ἀναφορά στόν ἱστορικό αὐτό γεγονός, ἀνεφέρθη στά 400 καί γιά κάποιες περιοχές 500 πικρά καί βασανιστικά χρόνια τῆς σκλαβιᾶς τῆς Ἑλλάδος ἀπό τούς Τούρκους καί στίς θυσίες, τά μαρτύρια, τά ἰκριώματα, τίς φυλακές, τά παιδομαζώματα καί ἂλλα δεινά πού ὑπέστησαν ἐπί αἰῶνες οἱ Ἓλληνες, οἱ ὁποῖοι ἂντεξαν, δέν λύγισαν, ἀλλά ἒχοντες βαθειά  πίστη στό Θεό, ἀγάπη στήν Πατρίδα καί ἑνότητα μεταξύ τους, ἐπέτυχαν τήν ἐλευθερία τους ἀπό τόν τουρκικό ζυγό.

Ὁ Σεβασμιώτατος ἀνέγνωσε τήν ἐγκύκλιο τῆς Ἱερᾶς Συνόδου «ἐπί τῇ πρώτῃ τοῦ ἒτους καί περί τῆς ἐνάρξεως τῶν ἑορτασμῶν γιά τά διακόσια χρόνια ἀπό τήν Ἑλληνική Ἐπανάσταση»

Ἐν συνεχείᾳ ἒκαμε εἰδική μνεία στόν πρῶτο Ἐνθομάρτυρα Ἱεράρχη μετά τήν ἃλωση τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ὁ ὁποῖος ἦτο ὁ Μητροπολίτης Παλαιῶν Πατρῶν Νεόφυτος, ἀνασκολοπισθείς ὑπό τῶν Τούρκων τό 1466, γιατί ἡγήθηκε ἀπελευθερωτικοῦ Ἐπαναστατικοῦ κινήματος στήν Πάτρα.

Τόν ἀκολούθησε, ὁ Παλαιῶν Πατρῶν Γερμανός ὁ Α’, τεμαχισθείς ὑπό τῶν Τούρκων τό 1572 καί ριφθείς στήν πυρά καί εἶτα ὁ Ἐθνεγέρτης Παλαιῶν Πατρῶν Παρθένιος ὁ Ε’, ὁ ὁποῖος ἐτελειώθη ἐξόριστος στή Ρωσία, ἐξ’ αἰτίας τῆς ἡρωικῆς ἀντιστάσεώς του ἐναντίον τῶν Τούρκων κατά τά Ὁρλωφικά (1770). Μέχρι τήν τελευταία του πνοή ἀγωνίστηκε ὑπέρ τῶν ἐθνικῶν μας δικαίων καί τῆς ἐλευθερίας τῆς Ἑλλάδος.

Καί βέβαια ἀνεφέρθη στόν Ἐθνεγέρτη Ἱεράρχη τῶν Πατρῶν, Γερμανό, ὁ ὁποῖος ὓψωσε τό λάβαρο τῆς Ἐπαναστάσεως στήν Ἁγία Λαύρα καί στήν πόλη τῶν Πατρῶν.

Ὁ μήνας Ἰανουάριος εἶπε ὁ Σεβασμιώτατος εἶναι ἀφιερωμένος ἀπό τήν Μητρόπολή μας στούς Διδασκάλους τοῦ Γένους.

Οἱ ἑορτασμοί ἂρχισαν στήν Πάτρα, μέ τρισάγιο καί κατάθεση στεφάνου ἀπό τόν Σεβασμιώτατο ἐκ μέρους τοῦ Ἱεροῦ Κλήρου καί τοῦ Πατραϊκοῦ Λαοῦ, στόν Ἀνδριάντα τοῦ Παλαιῶν Πατρῶν Γερμανοῦ, στά Ψηλά Ἁλώνια στήν Πάτρα. Συγκινητική ἦτο ἡ στιγμή πού ὁ Σεβασμιώτατος κατέθεσε τό στεφάνι καί γονάτισε μπροστά στόν Άνδριάντα τοῦ λαμπροῦ καί λεβεντόψυχου Ἱεράρχου καί στήν συνέχεια ἒψαλε τόν Ἐθνικό Ὓμνο μαζί μέ τούς Κληρικούς πού τόν συνόδευαν καί τούς παρευρεθέντες στήν Πλατεία τῶν Ὑψηλῶν Ἁλωνίων κατ’ ἐκείνην τήν ὣρα.

Ἐπίσης μετά τό πέρας τῆς Θείας Λειτουργίας ὁ Σεβασμιώτατος εὐλόγησε τήν Βασιλόπιττα καί ἐτέλεσε τήν δοξολογία ἐπί τῇ εἰσόδῳ στό νέο ἒτος παρουσίᾳ τῶν Ἐκπροσώπων Ἀρχῶν καί Φορέων.

Συνέχεια ανάγνωσης

Γενικά Θέματα

Τα Άγια Επιφάνεια (Θεοφάνεια)

ΗΤα Θεοφάνια - Αφιέρωμα - Σαν Σήμερα .gr Βάπτιση του Χριστού στον Ιορδάνη ποταμό από τον Ιωάννη τον Πρόδρομο λέγεται και Επιφάνεια. Η λέξη Θεοφάνεια προέρχεται από το αποστολικό χωρίο «Θεός εφανερώθη εν σαρκί, εδικαιώθη εν Πνεύματι, ώφθη αγγέλοις, εκηρύχθη εν έθνεσιν, επιστεύθη εν κόσμω, ανελήφθη εν δόξη», και σχετίζεται περισσότερο με την Γέννηση του Χριστού. Η λέξη Επιφάνεια προέρχεται από το αποστολικό χωρίο «επεφάνη η Χάρις του Θεού η σωτήριος πάσιν ανθρώποις» και αναφέρεται περισσότερο στη Βάπτιση του Χριστού, γιατί τότε οι άνθρωποι γνώρισαν την χάρη της Θεότητας. Με την εμφάνιση της Αγίας Τριάδος και την ομολογία του Τιμίου Προδρόμου έχουμε την επίσημη ομολογία ότι ο Υιός και Λόγος του Θεού είναι ο «είς της Τριάδος», ο οποίος ενανθρώπησε για την σωτηρία του ανθρωπίνου γένους από την αμαρτία τον διάβολο και τον θάνατο.

Συνέχεια ανάγνωσης

Γενικά Θέματα

Προτροπές πρός ὀρθόν βίον

Από την ομιλία του Μεγάλου  Ἀθανασίου: Εἰς τόν Βίον τῆς Ὁσίας Συγκλητικής.

(Η Αγία Συγκλητική εορτάζει σήμερα 5 Ιανουαρίου)

Αθανάσιος Αλεξανδρείας - ΒικιπαίδειαΠαιδιά μου, ὅλοι ξέρουμε, πῶς θά σωθοῦμε, ἀλλά χάνουμε τήν σωτηρία μας ἀπό τήν πνευματική μας ἀμέλεια. Πρέπει λοιπόν, ἀρχικά, νά τηροῦμε μέ ἀκρίβεια τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ, «ἀγαπήσεις Κύριον τόν Θεόν σου ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς σου» «καί τόν πλησίον σου ὡς σεαυτόν» (Ματθ. 22, 37-39). Αὐτή εἶναι ἡ ἀρχή τοῦ νόμου καί τό πλήρωμα τῆς χάριτος. Λίγα λόγια, ἀλλά μέ πολλή καί μεγάλη δύναμι. Ὅλες οἱ ἀρετές ἐξαρτῶνται ἀπ᾽ αὐτή, γι᾽ αὐτό καί ὁ Ἀπ. Παῦλος ὀνομάζει τήν ἀ γ ά π η τέλος τοῦ νόμου. Αὐτή εἶναι ἑπομένως ἡ σωτηρία μας, ἡ διπλῆ ἀγάπη, ἡ ἀρχή καί τό τέλος κάθε καλοῦ ἔργου τῶν ἀνθρώπων.

Ὑπάρχει λύπη ὠφέλιμη καί λύπη καταστρεπτική. Γνωρίσματα τῆς καλῆς λύπης εἶναι ἡ θλῖψι γιά τά δικά μας ἁμαρτήματα, ἡ λύπη γιά τήν ἄγνοια, πού ἔχουν οἱ ἀδελφοί μας καί ὁ φόβος μήπως χάσουμε τήν ἀγαθή προαίρεσι καί δέν φθάσουμε στόν σκοπό τῆς σωτηρίας. Ἐνῶ τῆς ἄλλης, πού δημιουργεῖ ὁ ἐχθρός, εἶναι ἡ παράλογη καί ὑπερβολική θλῖψι, πού οἱ πατέρες τήν ὀνομάζουν ἀκηδία. Τό πνεῦμα αὐτό τῆς ἀκηδίας καί τῆς λύπης, πρέπει νά τό διώχνουμε μέ τήν προσευχή καί τήν ψαλμωδία.

Οσία Συγκλητική | Το σπιτάκι της ΜέλιαςΑς προσέχῃ, λοιπόν, ὅποιος νομίζει πώς στέκεται, γιά νά μή πέσῃ. Γιατί αὐτός πού ἔπεσε, ἔχει μία μόνο φροντίδα, νά σηκωθῆ, ἐκεῖνος ὅμως, πού στέκεται, ἄς προσέχῃ νά μή πέσῃ, γιατί οἱ πτώσεις εἶναι διάφορες. Αὐτοί πού ἔπεσαν ἔχουν στερηθῆ τή θεία χάρι κι ὅταν σηκώθηκαν, ἡ ζημιά τους δέν ἦταν μικρή. Αὐτός πού στέκεται, ἄς μήν ἐξευτελίζη τόν ἄλλον πού ἔπεσε, μήπως πάθῃ κι αὐτός τά ἴδια καί βρεθῆ σέ χειρότερο βάραθρο. Εἶναι πολύ φυσικό, ἡ φωνή πού ἔρχεται ἀπό βαθύ πηγάδι καί καλεῖ σέ βοήθεια, νά μήν ἀκουσθῆ, ὅπως λέει καί ὁ ψαλμωδός: «Μή καταπιέτω με βυθός, μηδέ συσχέτω ἐπ᾽ ἐμέ φρέαρ τό στόμα αὐτοῦ» (Ψαλμ. 68,16). Ὁ πρῶτος πού ἔπεσε, ἔμεινε (μέσα στό πηγάδι), σύ ὅμως πρόσεχε τόν ἑαυτό σου, μήπως, ὅταν πέσῃς, δέν μπορέσης νά σηκωθῆς καί γίνης τροφή στά θηρία. Ἐκεῖνος, πού πέφτει δέν μπορεῖ νά κλείσῃ τήν πόρτα στόν πονηρό. Ἀλλά σύ μή νυστάξῃς καθόλου καί ψάλλε πάντοτε τό θεῖο ρητό: «Φώτισον τούς ὀφθαλμούς μου, μήποτε ὑπνώσω εἰς θάνατον» (Ψαλμ. 22,4). Τέλος νά ἀγρυπνῆς συνέχεια, γιατί ὁ διάβολος σάν λέοντας ὠρύεται κοντά σου.

Τό πόσο καλή καί σωστική εἶναι ἡ ταπεινοφροσύνη, φαίνεται καί ἀπό τό ὅτι ὁ ἴδιος ὁ Κύριος τήν ἐνδύθηκε γιά νά οἰκονομήση τούς ἀνθρώπους, ἀφοῦ μάλιστα εἶπε: «Μάθετε ἀπ᾽ ἐμοῦ ὅτι πρᾶός εἰμι καί ταπεινός τῇ καρδίᾳ» (Ματθ. 11,29). Πρόσεχε ποιός εἶναι αὐτός, πού μιλεῖ καί γίνε τέλειος μαθητής Του. Ἡ ἀρχή καί τό τέλος στά καλά ἔργα ἄς εἶναι ἡ ταπεινοφροσύνη, ἐννοῶ τό ταπεινό φρόνημα καί ὄχι μόνο τά σχήματα λόγου. Ὅταν ἡ ψυχή σκέπτεται ταπεινά, ταπεινές θά εἶναι καί οἱ ἐξωτερικές ἐκδηλώσεις. Ἔχεις ἐφαρμόσει ὅλες τίς ἀρετές; Ὁ Κύριος τό ξέρει, ἀλλά ὁ Ἴδιος μᾶς λέει, ν᾽ ἀρχίζουμε πάλι ἀπό τήν ταπείνωση, λέγοντας, «ὅταν πάντα ποήσητε, εἴπατε. Δοῦλοι ἀχρεῖοί ἐσμεν» (Λουκ. 17,10).

Ἡ ταπεινοφροσύνη ἀποκτᾶται μέ ὀνειδισμούς, μέ ὕβρεις καί πόνους, σέ σημεῖο πού νά σέ ποῦν τρελλό καί ἀνόητο, πτωχό, ἀδύνατο καί τιποτένιο, ἀπρόκοπτο σέ καλά ἔργα, ἀνίκανο νά μιλᾶς, ἀνυπόληπτο, ἐξουθενωμένο. Αὐτά εἶναι τά νεῦρα τῆς ταπεινοφροσύνης. Κι ὁ Κύριος τά ἴδια ἄκουσε καί ἔπαθε. Καί Σαμαρείτη τόν εἶπαν καί δαιμονισμένο. Πῆρε τήν μορφή δούλου, μαστιγώθηκε καί γέμισε στό σῶμα Του πληγές.

Συνέχεια ανάγνωσης

Γενικά Θέματα

Πρωτοχρονιάτικο Μήνυμα του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας κ.κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

ΕΛΛΗΝΙΚΗ  ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ * ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΤΡΩΝ

ΜΗΝΥΜΑ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑΣ

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ 378Η  

 

Χ Ρ Υ Σ Ο Σ Τ Ο Μ Ο Σ

ΕΛΕῼ ΘΕΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΤΗΣ ΑΓΙΩΤΑΤΗΣ

ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΠΑΤΡΩΝ

=============

Πρός τό Χριστεπώνυμον Πλήρωμα τῆς Ἱερᾶς καί Ἀποστολικῆς Μητροπόλεως Πατρῶν

           

 

            Παιδιά μου ἀγαπητά καί περιπόθητα,

          Ἓνα ἀκόμη ἒτος πέρασε ἀπό τήν ζωή μας καί ἢδη ἀνατέλλει-ἀνέτειλε ὁ νέος ἐνιαυτός τῆς χρηστότητος Κυρίου, ὃπως λέγομε στήν Ἐκκλησιαστική γλῶσσα.

          Τό παρελθόν ἒτος, ἦτο κατά κοινήν ὁμολογίαν, ἒτος δύσκολο , θά ἠδυνάμεθα δέ νά εἲπωμεν, ἐπώδυνον, ἀφοῦ κοντά στά ἂλλα, ἦλθε νά προστεθῇ καί ἡ λοιμική νόσος, τοῦ λεγομένου νέου κορωνοϊοῦ, ἡ ὁποία ἐβασάνισε καί βασανίζει, τόσο τήν πατρίδα μας, ὃσο καί  τόν κόσμον ὃλο.

          Ἓνας ἀόρατος ἰός ἀνεστάτωσε τήν γῆν ἃπασα καί κατέδειξε, πόσον ἀδύναμον ὂν εἶναι ὁ ἂνθρωπος.

          Κατά τό παρελθόν ἒτος μᾶς ἐδόθη κατά μοναδικό καί ἰδιαίτερο τρόπο ἡ εὐκαιρία νά ἀναθεωρήσωμε πολλά ἀπό τά θέματα τῆς ζωῆς μας, τά ὁποῖα μέχρι τώρα θεωρούσαμε δεδομένα καί αὐτονόητα. Νά κατανοήσωμε τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ , ἡ ὁποία ἐκφράζεται μέσα ἀπό τά δῶρα Του, τήν ζωή, τήν ὑγιεία, τήν κοινωνικότητα, τήν ἐλευθερία. Νά διαπιστώσωμε ἀκόμη, ὃτι δέν εἲμαστε ἂτρωτοι καί παντοδύναμοι καί ὡς ἐκ τούτου πρέπει νά ταπεινωθοῦμε ἐκζητοῦντες τό μέγα ἒλεος τοῦ Κυρίου, μέσα ἀπό τήν θερμή καί ἐκ βάθους καρδίας προσευχή καί τήν μετάνοια. Ναί, ἀδελφοί μου, τήν μετάνοια, διότι ἐμακρύνθημεν ἀπό τήν ὁδόν τοῦ Κυρίου, ἐθεοποιήσαμε τόν ἑαυτό μας καί τήν ὓλη καί ἐλησμονήσαμε τόν Θεό. Ἲσχυσε δυστυχῶς, ἐκεῖνο τό ὁποῖον ἀναφέρεται στήν Ἁγία Γραφή γιά τόν παλαιόν Ἰσραήλ. «Ἐλιπάνθη, ἐπαχύνθη, ἐπλατύνθη καί ἐγκατέλειπε τόν Θεόν τόν ποιήσαντα αυτόν, καί ἀπέστη ἀπό Θεοῦ σωτῆρος αὐτοῦ…(Δευτερον, 32,15)

          Ἦλθε, λοιπόν, ὡς παιδαγωγία τοῦ Θεοῦ, ἡ συγκεκριμένη δοκιμασία, ὣστε νά ἀλλάξωμε τρόπο ζωῆς, ὡς πρός τήν σχέση μας μέ τόν Θεό, μέ τόν συνάνθρωπό μας, ἀλλά καί μέ τόν ἲδιο τόν ἑαυτό μας.

Συνέχεια ανάγνωσης