Μέ λαμπρότητα καί μέ τήν συμμετοχή πολλῶν χιλιάδων πιστῶν ἀπό τήν Πάτρα, καί ἀπό ἄλλα μέρη τῆς Ἑλλάδος, ἑορτάσθη ὁ πολιοῦχος καί ἱδρυτής τῆς τῶν Πατρέων Ἐκκλησίας, Ἀπόστολος Ἀνδρέας ὁ Πρωτόκλητος.

Ἀνήμερα, 30.11.2015 ἐτελέσθη ἡ ἀκολουθία τοῦ Ὄρθρου, χοροστατοῦντος τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Σερρῶν καί Νιγρίτης κ. Θεολόγου καί ἐν συνεχείᾳ ἐτελέσθη ἡ Θεία Λειτουργία προεξάρχοντος τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καλαβρύτων καί Αἰγιαλείας κ. Ἀμβροσίου καί συλλειτουργούντων τῶν Σεβασμιωτάτων Μητροπολιτῶν: Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου κ. Ἱεροθέου, Σερρῶν κ. Θεολόγου, Σιδηροκάστρου κ. Μακαρίου, Κυθήρων κ. Σεραφείμ, Πατρῶν κ. Χρυσοστόμου καί τῶν Θεοφιλεστάτων Ἐπισκόπων: Τρωάδος κ. Πέτρου καί Κερνίτσης κ. Χρυσάνθου.

Τόν θεῖο λόγο ἐκήρυξε ἐμπευσμένα καί θεολογικά ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου κ. Ἱερόθεος, ἀναφερθείς στό χριστιανικό μαρτύριο, ὡς χάρισμα καί δῶρο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Μετά τό πέρας τῆς Θείας Λειτουργίας ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πατρῶν κ.κ. Χρυσόστομος, στά πρόπυλα τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ ὑπεδέχθη τόν Ἐξοχώτατο Πρόεδρο τῆς Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας κ. Προκόπιο Παυλόπουλο, ὁ ὁποῖος ἐτίμησε μέ τήν ὑψηλή παρουσία Του, τίς ἑορταστικές ἐκδηλώσεις πρός τιμήν τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Ἀνδρέου.

Ἔπειτα ἐψάλη ἡ Δοξολογία ἐπί τῇ ἑορτῇ τοῦ Πολιούχου τῶν Πατρῶν Ἁγίου Ἀνδρέου, ἐνῶ ὁ Σεβασμιώτατος στήν προσφώνησή του, εἶπε χαρακτηριστικά:

« Ἐξοχώτατε, Κύριε Πρόεδρε τῆς Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας,

Εὐφραίνεται σήμερον ἡ πόλις τῶν Πατρῶν καὶ σὺν αὐτῇ ἡ Ἀχαΐα πᾶσα καὶ ἀγαλλομένη χαίρει σύμπασα ἡ Ὀρθόδοξος Ἑλλάς, ἐπὶ τῇ Ἱερᾷ καὶ σεβασμίᾳ μνήμῃ Ἀνδρέου τοῦ τῶν Ἀποστόλων Πρωτοκλήτου καὶ μιμητοῦ, τοῦ Σωτῆρος Πάθους.

Ἐντὸς τοῦ Ἱεροῦ τούτου Ἀποστολείου, τοῦ περιλάμπρου δηλαδὴ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Ἐνδόξου Ἀποστόλου Ἀνδρέου, ὅπου ἡ πανσεβάσμιος καὶ χαριτόβρυτος Κάρα τοῦ Πρωτοκλήτου καὶ ὁ Χιαστὸς Σταυρὸς τοῦ Μαρτυρίου του, ὁ Ἐπίσκοπος, ὁ Ἱερὸς Κλῆρος, ὁ εὐσεβὴς Λαὸς Σᾶς ὑποδεχόμεθα Ἐξοχώτατε μὲ αἰσθήματα ἀγάπης καὶ τιμῆς καὶ εὐχαριστοῦμε θερμῶς διὰ τὴν ἀποδοχὴν τῆς προσκλήσεώς μας, ὥστε νὰ εὑρίσκεσθε σήμερον ἐνταῦθα, ὡς ὁ ἀνώτατος Ἄρχων τῆς Ἑλλάδος καί νά συνεορτάζετε μεθ’ ἡμῶν καί τῶν χιλιάδων τοῦ πιστοῦ Ὁρθοδόξου Ἑλληνικοῦ Λαοῦ ποῦ συνέρρευσαν ἐν Πάτραις ἐπί τῇ ἑορτῇ καί λαμπρᾶ πανηγύρει τοῦ Ἱερωτάτου καί Πρωτοκλήτου Ἀποστόλου.

Θεωροῦμεν ὅτι σήμερον αἱ τῶν Ἑλλήνων καρδίαι  ἑνοῦνται ἐνταῦθα, ἀναμιμνησκόμεναι τῆς μεγάλης τιμῆς καὶ δωρεᾶς καὶ χάριτος τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν, πρὸς τοὺς Ἕλληνας, ὥστε διὰ τῶν Ἀποστόλων του νὰ ὁδηγήσῃ τόσον αὐτοὺς, ἀλλὰ καὶ ἄλλους Λαοὺς τῆς γῆς εἰς Θεογνωσίαν.

Σήμερον εἰς τήν πόλιν τῶν Πατρῶν ἀναπνέει πνευματικά  ὃλη ἡ Ἑλλάς καί κτυπᾶ ἡ καρδία τῆς Ὀρθοδοξίας συμπάσης. Σήμερον ὁ Λαός μας, ἐνώπιον τοῦ Ἁγιωτάτου Ἀποστόλου καταθέτει τήν εὐλάβειά του καί βεβαιώνει διά τήν Ὀρθόδοξον ταυτότητά του, εῖς πεῖσμα ὃποιας ἂλλης ἀντιθέτου ἢ ἀντιθέου φωνῆς ἢ ὃποιας ἰδεολογίας ἢθελε ἀμφισβητήση αὐτήν τήν ἀλήθεια.

Σήμερον, ἀπό τήν πόλιν τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέου καλούμεθα νά ἐνωτισθῶμεν τὸ σωτήριον μήνυμα, ὃπως ἐξέρχεται ἀπό το θεόφθογγον στόμα τοῦ Ἀποστόλου Ἀνδρέου καὶ νὰ τό ἐμπεδώσωμεν, οἱ Ἐκκλησιαστικοὶ ταγοί, οἱ Πολιτικοὶ Ἄρχοντες καὶ ἃπας ὁ Λαός, «Εὑρήκαμεν τὸν Μεσσίαν» καὶ «οὐκ ἔστιν ἐν ἄλλῳ οὐδενὶ ἡ Σωτηρία, εἰμὶ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ τῷ Κυρίῳ ἡμῶν».

Σήμερον νοερῶς εὑρισκόμεθα εἰς τό «μαρτυρικό Φανάρι», ὃπου ὁ πρῶτος τῆς Ὀρθοδοξίας, ὁ Παναγιώτατος καί Οἰκουμενικός Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος, προΐσταται τῆς πανηγύρεως τοῦ Ἱδρυτοῦ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως, Ἁγίου Ἀποστόλου Ἀνδρέου. Νοερά ἐπίσης εὑρισκόμεθα εἰς τήν ἁγιοτόκο Κύπρο μας καί εἰς τό ἀκρότατον ἂκρον αὐτῆς, στήν Καρπασία καί προσκυνοῦμεν τό φυλακισμένο εἰκονισμά του, εἰς τό Μοναστήρι τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέου.

Σήμερον ἐπίσης νοερῶς ἐναγκαλιζόμεθα τούς δεινῶς δοκιμαζομένους Ὀρθοδόξους Χριστιανούς ἀδελφούς μας στή Μέση Ἀνατολή καί ὅπου ἀλλοῦ, ὅπως καί ὅλους τούς συνανθρώπους μας, Χριστιανούς ἤ  μή,  οἱ ὁποῖοι δοκιμάζονται ἀπό τή βία, τή μισανθρωπία καί τούς πολέμους καί διακηρύσσομε ἐν ἐνί στόματι καί μιά καρδίᾳ, ὅτι ἡ λύσις τῶν προβλημάτων πού ταλανίζουν τήν ἀνθρωπότητα εὑρίσκεται εἰς τήν ἀγάπη ,ἡ ὁποία εἶναι ἡ μεγαλυτέρα δύναμη στόν κόσμο.

Ἐξοχώτατε, εἲμεθα βέβαιοι τόσον ἡ ἐλαχιστότης μου, ὅσον καὶ οἱ ἀδελφοὶ Ἃγιοι Ἀρχιερεῖς οἱ σπεύσαντες ἐν ἀγάπῃ διὰ τὸν συνεορτασμόν, τούς ὁποίους ἐκ βάθους ψυχῆς εὐγνωμόνως εὐχαριστῶ καὶ ἅπας ὁ Λαός, ὅτι  μέ τήν σεμνότητα καί τό ἐγνωσμένον ἦθος Σας, μέ τήν εὐλάβειά Σας πρός τόν Θεόν καί τήν ἀγάπην Σας πρός τήν Πατρίδα, πολὺ θὰ ὠφελήσετε τὴν Ἑλλάδα μας, ὑπηρετοῦντες μέ τήν ὃλη προσωπικότητά Σας, τὴν ἐνότητα καὶ τὴν σύμποιαν, ἀλλὰ καὶ διασφαλίζοντες μέσα ἀπό τό ὑψηλόν ἀξίωμά Σας, τὸ κῦρος τῆς χώρας μας μεταξὺ τῶν Λαῶν τῆς γῆς.

Εὐχόμεθα ὁλοψύχως καὶ δεόμεθα, ὅπως Κύριος ὁ Θεὸς ἐνισχύῃ τὴν Ὑμετέραν Ἐξοχότητα, διά πρεσβειῶν τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Ἀνδρέου, εἰς πᾶν ἔργον ἀγαθὸν καὶ τῇ Πατρίδι ὠφέλιμον καὶ ὃπως πορεύεσθε ἐν ὑγιείᾳ ἀμφιλαφῆ τάς τρίβους τοῦ προσωπικοῦ καὶ οἰκογενειακοῦ Σας βίου καὶ τὰς δυσκόλους ἀτραπούς, μάλιστα ἐν τῆ ἐνασκήσει τῶν ὑψηλοτάτων καθηκόντων Σας ἐν τοῖς δυσχειμέροις καιροῖς, πρὸς πρόοδον τοῦ εὐγενοῦς φιλοθέου καί φιλαγίου Λαοῦ μας.

Ὡς εὖ παρέστητε Ἐξοχώτατε».

Μετά τό πέρας τῆς Δοξολογίας ἐπραγματοποιήθη ἡ λιτάνευσις τῆς Ἁγίας Κάρας καί τῆς Ἱερᾶς Εἰκόνος τοῦ Ἱερωτάτου Ἀποστόλου εἰς τάς ὁδούς τῆς μεγαλουπόλεως τῶν Πατρῶν, ἐνῶ χιλιάδες Λαοῦ ἀκολουθοῦσαν ἢ εἶχαν κατακλύσει τά πεζοδρόμια καί ὃλους τούς χώρους.

Μετά τήν Λιτανεία ὁ Ἐξοχώτατος κ. Πρόεδρος ἐπεσκέφθη στό Ἀρχαιολογικό Μουσεῖο Πατρῶν τήν ἔκθεση « Ἡ τῶν Πατρέων σέ πόλις», ἡ ὁποία παρουσιάζει τήν ζωή τῆς Πάτρας, ἀπό τόν 1ο μ.Χ αἰώνα μέχρι καί σήμερα σέ σχέση μέ τόν Ἅγιο Ἀνδρέα. Νά σημειώσωμε ὅτι ἡ ἔκθεση συνδιοργανώθηκε ἀπό τόν Ἱερά Μητρόπολη Πατρῶν καί τήν Ἐφορεία Ἀρχαιοτήτων Δυτικῆς Ἑλλάδος.

Στό γεῦμα τό ὁποῖο παρέθεσε ἡ Ἱερά Μητρόπολις Πατρῶν πρός τιμήν τοῦ Ἐξοχωτάτου Προέδρου τῆς Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας, ὁ Σεβασμιώτατος μίλησε μέ θερμά λόγια γιά τό πρόσωπο τοῦ κ. Προέδρου καί τοῦ προσέφερε ἱερά εἰκόνα τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέου.

Στήν ἀντιφώνησή του ὁ κ. Πρόεδρος, εὐχαρίστησε τόν Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Πατρῶν κ.κ. Χρυσόστομο, γιά τήν ἄψογη ὀργάνωση τῆς Ἱερᾶς Πανηγύρεως, ἐνῶ ἐτόνισε τήν σημασία τῆς ἀδιάκοπης παρουσίας τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέου στήν πόλη τῶν Πατρῶν, ἀφοῦ σ’ αὐτήν φυλάσσεται ἡ Ἁγία Κάρα του, ὁ τάφος καί ὁ Σταυρός τοῦ μαρτυρίου του.

Αδελφοί μου,

Σύντομα θα σας ενημερώσουμε για τις εορταστικές εκδηλώσεις που θα πραγματοποιηθούν στην Ενορία μας, επί τη Μεγάλη Εορτή των Χριστουγέννων. Προς το παρόν ανακοινώνουμε ότι στο Μυστήριο της Ιεράς Εξομολογήσεως, δύνανται να προσέρχονται οι πιστοί, εκάστη Δευτέρα πρωί και εκάστη Τετάρτη απόγευμα μετά το Κήρυγμα.  

Ακολούθως δημοσιεύουμε ομιλία του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου εις την Γέννηση του Χριστού μας.

Με ευχές για καλό υπόλοιπο σαρακοστής,

                                                               Πατήρ Απόστολος Δημητρόπουλος

Ομιλία ιερού Χρυσοστόμου εις την Γέννησιν του Χριστού μας: 

ΧΡΙΣΤΟΣ ΓΕΝΝΑΤΑΙ

Μυστήριο παράξενο και παράδοξο αντικρύζω. Φωνές ποιμένων φθάνουν μέχρι τ’ αυτιά μου. Δεν παίζουν σήμερα με τις φλογέρες τους κάποιο τυχαίο σκοπό. Τα χείλη τους ψάλλουν ύμνο ουράνιο.
Οι άγγελοι υμνολογούν, οι αρχάγγελοι ανυμνούν, ψάλλουν τα χερουβείμ και δοξολογούν τα σεραφείμ. Πανηγυρίζουν όλοι βλέποντας τον Θεό στη γη και τον άνθρωπο στους ουρανούς.

Σήμερα η Βηθλεέμ μιμήθηκε τον ουρανό: αντί για αστέρια δέχθηκε τους αγγέλους. αντί για ήλιο, δέχθηκε τον ήλιο της δικαιοσύνης. Μη ζητάς να μάθης πώς. «Όπου γαρ βούλεται Θεός, νικάται φύσεως τάξις».

Εκείνος λοιπόν το θέλησε. Και το έκανε. Κατέβηκε στη γη και έσωσε τον άνθρωπο. Όλα συνεργάστηκαν μαζί του γι’ αυτό τον σκοπό.
Σήμερα γεννιέται αυτός που υπάρχει αιώνια, και γίνεται αυτό που ποτέ δεν υπήρξε. Είναι Θεός και γίνεται άνθρωπος. Γίνεται άνθρωπος, και πάλι Θεός μένει.

Όταν γεννήθηκε, οι Ιουδαίοι δεν δέχονταν την παράδοξη γέννησί του: Από τη μια οι Φαρισαίοι παρερμήνευαν τα ιερά βιβλία. κι από την άλλη οι γραμματείς δίδασκαν άλλα αντί άλλων. Ο Ηρώδης πάλι ζητούσε να βρη το νεογέννητο βρέφος όχι για να το τιμήση, μα για να το σκοτώση.

Ε, λοιπόν, όλοι αυτοί σήμερα τρίβουν τα μάτια τους, βλέποντας τον βασιλιά τ’ ουρανού να βρίσκεται στη γη, μ’ ανθρώπινη σάρκα, γεννημένος από παρθενική μήτρα.

Και ήρθαν οι βασιλείς να προσκυνήσουν τον επουράνιο βασιλιά της δόξης.
Ήρθαν οι στρατιώτες να υπηρετήσουν τον αρχιστράτηγο των ουρανίων δυνάμεων.
Ήρθαν οι γυναίκες να προσκυνήσουν εκείνον που μετέβαλε τις λύπες της γυναίκας σε χαρά.
Ήρθαν οι παρθένες να προσκυνήσουν εκείνον που δημιούργησε τους μαστούς και το γάλα, και τώρα θηλάζει από μητέρα παρθένο.
Ήρθαν τα νήπια να προσκυνήσουν εκείνον που έγινε νήπιο, για να συνθέση δοξολογικό ύμνο «εκ στόματος νηπίων και θηλαζόντων».
Ήρθαν τα παιδιά να προσκυνήσουν εκείνον που η μανία του Ηρώδη τα ανέδειξε σε πρωτομάρτυρες.
Ήρθαν οι άνδρες να προσκυνήσουν εκείνον που έγινε άνθρωπος για ν’ απαλλάξη τους ανθρώπους από τα δεινά τους.
Ήρθαν οι ποιμένες να προσκυνήσουν τον καλό ποιμένα, που θυσίασε τη ζωή του για χάρι των προβάτων.
Ήρθαν οι ιερείς να προσκυνήσουν εκείνον που έγινε αρχιερεύς «κατά την τάξιν Μελχισεδέκ».
Ήρθαν οι δούλοι να προσκυνήσουν εκείνον που πήρε δούλου μορφή, για να μετατρέψη τη δουλεία μας σ’ ελευθερία.
Ήρθαν οι ψαράδες να προσκυνήσουν εκείνον που τους μετέβαλε σε «αλιείς ανθρώπων».
Ήρθαν οι τελώνες να προσκυνήσουν εκείνον που από τους τελώνες ανέδειξε ευαγγελιστή.
Ήρθαν οι πόρνες να προσκυνήσουν εκείνον που παρέδωσε τα πόδια του στα δάκρυα μιας πόρνης.
Κοντολογής, ήρθαν όλοι οι αμαρτωλοί να δουν τον Αμνό του Θεού, που σηκώνει στους ώμους του την αμαρτία του κόσμου:
Οι μάγοι για να τον προσκυνήσουν.
οι ποιμένες για να τον δοξολογήσουν.
οι τελώνες για να τον κηρύξουν.
οι πόρνες για να του προσφέρουν μύρα.
η Σαμαρείτις για να ξεδιψάση.
η Χαναναία για να ευεργετηθή.

Αφού λοιπόν όλοι σκιρτούν από χαρά, θέλω κι εγώ να σκιρτήσω, θέλω να χορέψω, θέλω να πανηγυρίσω. Χωρίς κιθάρα, χωρίς αυλό, χωρίς λαμπάδες αναμμένες στα χέρια μου. Πανηγυρίζω κρατώντας, αντί γι’ αυτά, τα σπάργανα του Χριστού. Αυτά είναι η ελπίδα μου, αυτά η ζωή μου, αυτά η σωτηρία μου, αυτά ο αυλός μου, αυτά η κιθάρα μου. Γι’ αυτό τα ‘χω μαζί μου: για να πάρω από τη δύναμί τους δύναμι, για να φωνάξω μαζί με τους αγγέλους «δόξα εν υψίστοις Θεώ», και με τους ποιμένες «και επί γης ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκία» (Λουκ. 2, 14).

Και ξέρετε γιατί; Γιατί εκείνος που προαιώνια γεννήθηκε από τον Πατέρα ανεξήγητα, γεννιέται σήμερα από παρθένο υπερφυσικά. Το πώς, το γνωρίζει η χάρις του Αγίου Πνεύματος. Εμείς μόνο τούτο μπορούμε να πούμε: ότι αληθινή είναι και η ουράνια γέννησίς του, αδιάψευστη είναι και η επίγεια. Αλήθεια είναι ότι γεννήθηκε Θεός από Θεό, αλήθεια είναι και ότι γεννήθηκε άνθρωπος από παρθένο. Στον ουρανό είναι ο μόνος που γεννήθηκε από τον Πατέρα μόνο, Υιός του μονογενής. Και στη γη είναι ο μόνος που γεννήθηκε από την Παρθένο μόνο. Υιός της μονογενής. Όπως στην περίπτωσιν της ουράνιας γεννήσεώς του είναι ασέβεια να σκεφθούμε μητέρα, έτσι και στην περίπτωσι της επίγειας γεννήσεώς του είναι βλασφημία να υποθέσουμε πατέρα. Ο Θεός τον εγέννησε με τρόπο θεϊκό. Η Παρθένος τον εγέννησε με τρόπο υπερφυσικό. Έτσι, ούτε η ουράνια γέννησίς του μπορεί να εξηγηθή, ούτε η ενανθρώπησίς του μπορεί να ερευνηθή. Το ότι τον εγέννησε η Παρθένος σήμερα το γνωρίζω. Το ότι τον εγέννησε ο Θεός προαιώνια το πιστεύω. Κι έχω μάθει να τιμώ σιωπηλά τη γέννησί του, χωρίς φιλοπερίεργες έρευνες κι ανώφελες συζητήσεις. Γιατί, σ’ ό,τι αφορά τον Θεό, δεν πρέπει να στέκεται κανείς στη φυσική εξέλιξι των πραγμάτων, αλλά να πιστεύη στη δύναμι εκείνου που κατευθύνει τα πάντα.

Τί φυσικώτερο απ’ το να γεννήση μια παντρεμένη γυναίκα; Αλλά και τί πιο παράδοξο απ’ το να γέννηση παιδί μια παρθένος, χωρίς άνδρα, και πάλι παρθένος να μείνη;

Γι’ αυτό λοιπόν, μπορούμε να ερευνούμε ό,τι γίνεται σύμφωνα με τους φυσικούς νόμους. Ό,τι όμως συμβαίνει με τρόπο υπερφυσικό, να το σεβόμαστε σιωπηλά. Όχι γιατί είναι επικίνδυνο, αλλ’ επειδή είναι ανερμήνευτο.

Φόβο νιώθω μπροστά στο θείο μυστήριο.
«Τί είπω ή τί λαλήσω;»

Βλέπω εκείνη που γέννησε. Βλέπω κι εκείνον που γεννήθηκε. Αλλά τον τρόπο της γεννήσεως δεν μπορώ να τον καταλάβω. Όπου θέλει, βλέπετε, ο Θεός, νικώνται οι φυσικοί νόμοι. Έτσι έγινε κι εδώ: η φυσική τάξις παραμερίσθηκε, και ενήργησε η θεία θέλησις.
Πόσο ανέκφραστη είναι η ευσπλαχνία του Θεού!

Ο προαιώνιος Υιός του Θεού, ο άφθαρτος και αόρατος και ασώματος, κατοίκησε μέσα στο φθαρτό και ορατό σώμα μας. Για ποιο λόγο; Να, όπως ξέρετε, εμείς οι άνθρωποι πιστεύουμε περισσότερο σ’ ό,τι βλέπουμε παρά σ’ ό,τι ακούμε. Στα ορατά πιστεύουμε. Στα αόρατα απιστούμε. Έτσι, δεν πιστεύαμε στον αόρατο αληθινό Θεό, αλλά λατρεύαμε ορατά είδωλα με μορφή ανθρώπων.

Δέχθηκε λοιπόν ο Θεός να παρουσιαστή μπροστά μας με ορατή μορφή ανθρώπου, για να διαλύση μ’ αυτό τον τρόπο κάθε αμφιβολία για την ύπαρξί του. Κι ύστερα, αφού μας διδάξη με την αισθητή και αναμφισβήτητη παρουσία του, να μας οδηγήση εύκολα στην αληθινή πίστι, στα αόρατα και υπερφυσικά.

Κατάπληξι με γεμίζει το θαύμα!

Παιδί βλέπω τον παλαιό των ημερών!

Σε φάτνη αναπαύεται, αυτός που έχει θρόνο τον ουρανό!

Χέρια ανθρώπινα αγγίζουν τον απρόσιτο κι ασώματο!

Με σπάργανα είναι σφιχτοδεμένος, αυτός που σπάει τα δεσμά της αμαρτίας!

Όμως… αυτό είναι το θέλημά του: την ατιμία να μεταβάλη σε τιμή. με δόξα να ντύση την ευτέλεια. και την προσβολή σε αρετή να μεταπλάση.

Πήρε το σώμα μου. Μου προσφέρει το Πνεύμα του. Μου χαρίζει τον θησαυρό της αιώνιας ζωής παίρνοντας αλλά και δίνοντάς μου: παίρνει τη σάρκα μου για να με αγιάση. μου δίνει το Πνεύμα του για να με σώση.

«Ιδού η παρθένος εν γαστρί έξει» (Ησ. 7, 14).
Τα λόγια είναι της συναγωγής, μα το απόκτημα της Εκκλησίας.
Η συναγωγή βρήκε τα κείμενα που ήτανε γραμμέ¬νο. η Εκκλησία ανεκάλυψε τον θησαυρό που ήταν μέσα τους κρυμμένος.
Η συναγωγή έβαψε το νήμα. η Εκκλησία φόρεσε τη βασιλική στολή.
Η Ιουδαία τον εγέννησε. η οικουμένη τον υποδέχθηκε.

Η συναγωγή τον εθήλασε και τον έθρεψε. η Εκκλησία τον παρέλαβε και ωφελήθηκε.
Στη συναγωγή βλάστησε το κλήμα. εμείς όμως απολαμβάνουμε τα σταφύλια της αλήθειας.
Η συναγωγή τρύγησε τα σταφύλια. οι ειδωλολάτρες όμως πίνουν το μυστικό πιοτό.
Εκείνη έσπειρε στην Ιουδαία τον σπόρο. οι ειδωλολάτρες όμως θέρισαν το στάχυ με το δρεπάνι της πίστεως. Αυτοί έκοψαν με σεβασμό το ρόδο, και στους Ιουδαίους έμεινε το αγκάθι της απιστίας.

Το πουλάκι πέταξε, κι αυτοί οι ανόητοι κάθονται και φυλάνε ακόμη τη φωλιά.

Οι Ιουδαίοι πασχίζουν να ερμηνεύσουν το βιβλίο του γράμματος, και οι ειδωλολάτρες τρυγούν τον καρπό του Πνεύματος.

«Ιδού η παρθένος εν γαστρί έξει».
Πες μου Ιουδαίε, πες μου λοιπόν, ποιον εγέννησε;
Δείξε, σε παρακαλώ, θάρρος, έστω και σαν εκείνο που έδειξες μπροστά στον Ηρώδη. Αλλά δεν έχεις θάρρος. Και ξέρω γιατί: εξ αιτίας της επιβουλής σου. Στον Ηρώδη, μίλησες για να τον εξολόθρευση. σε μένα όμως δεν μιλάς για να μην τον προσκυνήσω.

Ποιον λοιπόν εγέννησε; Ποιον;
Τον δημιουργό της κτίσεως. Κι αν εσύ σωπαίνεις, η φύσις το βροντοφωνάζει. Τον εγέννησε λοιπόν με τον τρόπο που ο ίδιος θέλησε να γεννηθή. Στη φύσι δεν υπήρχε η δυνατότητα μιας τέτοιας γεννήσεως. Εκείνος όμως, σαν κύριος της φύσεως, επενόησε τρόπο γεννήσεως παράδοξο. Κι έδειξε έτσι ότι, και άνθρωπος που έγινε, δεν γεννήθηκε σαν άνθρωπος, μα όπως μόνο σε Θεό ταιριάζει.
Εκείνος που έπλασε τον Αδάμ από παρθένα γη, εκείνος που από τον Αδάμ κατόπιν έκαμε γυναίκα, γεννήθηκε σήμερα από παρθένο κόρη που νίκησε τη φύσι, ξεπερνώντας τον νόμο του γάμου.

Ο Αδάμ, τότε, χωρίς να έχη γυναίκα, γυναίκα απέκτησε.
Η Παρθένος τώρα, χωρίς να έχη άνδρα, άνδρα γέννησε.

Και γιατί έγινε αυτό; Να γιατί:
Οι γυναίκες είχαν ένα παλιό χρέος προς τους άνδρες, αφού από τον Αδάμ είχε βλαστήσει γυναίκα χωρίς τη μεσολάβησι άλλης γυναίκας. Γι’ αυτό η Παρθένος σήμερα, ξεπληρώνοντας στους άνδρες το χρέος της Εύας, γέννησε χωρίς άνδρα, δείχνοντας έτσι την ισοτιμία της φύσεως.

Σώος έμεινε ο Αδάμ μετά την αφαίρεσι της πλευράς του.
Αδιάφθορη έμεινε κι η Παρθένος μετά τη γέννησι του βρέφους.

Αλλά πρόσεξε και κάτι ακόμη:
Δεν έπλασε ο Κύριος κάποιο άλλο σώμα για να εμφανισθή στη γη. Προσέλαβε το σώμα του ανθρώπου για να μη φανή ότι περιφρονεί την ύλη από την οποία δημιουργήθηκε ο Αδάμ. Ήρθαν έτσι, Θεός και άνθρωπος, σε μυστική ένωσι. Κι ο διάβολος, που είχε υποδουλώσει τον άνθρωπο, τράπηκε σε φυγή.

Ο Θεός γίνεται άνθρωπος, αλλά γεννιέται σαν Θεός. Αν προερχόταν, όπως εγώ, από ένα κοινό γάμο, πολλοί θα θεωρούσαν απάτη τη γέννησί του. Γι’ αυτό γεννιέται από παρθένο. γι’ αυτό διατηρεί τη μήτρα της άθικτη. γι’ αυτό διαφυλάττει την παρθενία της ακεραία: για να γίνη ο παράξενος τρόπος της γεννήσεως αιτία ακλόνητης πίστεως.

Σ’ αυτόν λοιπόν που θα αμφισβητήση την άσπορη γέννησι του Λόγου του Θεού, θα επικαλεσθώ σαν μάρτυρα την αμόλυντη σφραγίδα της παρθενίας.

Πες μου λοιπόν, Ιουδαίε, γέννησε η Παρθένος ή όχι; Κι αν μεν εγέννησε, γιατί δεν ομολογείς την υπερφυσική γέννησι; Αν πάλι δεν εγέννησε, γιατί εξαπάτησες τον Ηρώδη; Όταν εκείνος ζητούσε να μάθη «που ο Χριστός γεννάται», εσύ δεν είπες «εν Βηθλεέμ της Ιουδαίας;» (Ματθ. 2, 4). Μήπως εγώ γνώριζα την πόλι ή τον τόπο; Μήπως εγώ γνώριζα την αξία του βρέφους που ήρθε στον κόσμο; Ο Ησαΐας και οι προφήτες σας δεν μίλησαν γι’ αυτό; Κι εσείς, οι αγνώμονες εχθροί, δεν εξηγήσατε την αλήθεια; Εσείς, οι γραμματείς κι οι Φαρισαίοι, οι ακριβείς φύλακες του νόμου, δεν μας διδάξατε για τον Χριστό; Εσείς δεν ερμηνεύσατε τις Γραφές; Μήπως εμείς γνωρίζαμε τη γλώσσα σας; Και όταν εγέννησε η Παρθένος, εσείς δεν παρουσιάσατε στον Ηρώδη τη μαρτυρία του προφήτη Μιχαία: «Και συ Βηθλεέμ, οίκος του Εφραθά, ουδαμώς ελαχίστη ει εν τοις ηγεμόσιν Ιούδα. εκ σου γαρ εξελεύσεται ηγούμενος, όστις ποιμανεί τον λαόν μου τον Ισραήλ»; (Ματθ. 2, 6).

Πολύ καλά είπε ο προφήτης «εκ σου». Από σας προήλθε και παρουσιάσθηκε σ’ ολόκληρο τον κόσμο.
Παρουσιάσθηκε σαν άνθρωπος για να καθοδηγήση τους ανθρώπους. Παρουσιάσθηκε σαν Θεός για να σώση την οικουμένη.
Μα τί ωφέλιμοι εχθροί είστε εσείς! Τί φιλάνθρωποι κατήγοροι!

Εσείς κατά λάθος δείξατε πως το νεογέννητο της Βηθλεέμ είναι Θεός. Εσείς τον κηρύξατε χωρίς να το θέλετε. Εσείς τον φανερώσατε πασχίζοντας να τον κρύψετε. Εσείς τον ευεργετήσατε επιθυμώντας να τον βλάψετε.
Τί αστοιχείωτοι δάσκαλοι είστε, αλήθεια; Εσείς πεινάτε, και τρέφετε άλλους. Εσείς διψάτε, και ποτίζετε άλλους. Πάμπτωχοι είστε και πλουτίζετε άλλους.

Ελάτε λοιπόν να γιορτάσουμε. Ελάτε να πανηγυρίσουμε. Είναι παράξενος ο τρόπος της γιορτής – όσο παράξενος είναι κι ο λόγος της γεννήσεως του Χριστού.
Σήμερα λύθηκαν τα μακροχρόνια δεσμά.
Ο διάβολος καταντροπιάσθηκε.
Οι δαίμονες δραπέτευσαν.
Ο θάνατος καταργήθηκε.
Ο παράδεισος ανοίχθηκε.
Η κατάρα εξαφανίσθηκε.
Η αμαρτία διώχθηκε.
Η πλάνη απομακρύνθηκε.
Η αλήθεια αποκαλύφθηκε.
Το κήρυγμα της ευσεβείας ξεχύθηκε και διαδόθηκε παντού.
Η βασιλεία των ουρανών μεταφυτεύθηκε στη γη.
Οι άγγελοι συνομιλούν με τους ανθρώπους.
Όλα έγιναν ένα.

Γιατί;
Γιατί κατέβηκε ο Θεός στη γη κι ο άνθρωπος ανέβηκε στους ουρανούς. Κατέβηκε ο Θεός στη γη και πάλι βρίσκεται στον ουρανό. Ολόκληρος είναι στον ουρανό κι ολόκληρος στη γη. Έγινε άνθρωπος κι είναι Θεός. Είναι Θεός κι έλαβε σάρκα. Κρατιέται σε παρθενική αγκαλιά, και στα χέρια του κρατεί την οικουμένη.

Τρέχουν κοντά του οι μάγοι. Τρέχουμε κι εμείς. Τρέχει και τ’ αστέρι για να φανερώση τον Κύριο του ουρανού. Μα… κι εκείνος τρέχει. Τρέχει προς την Αίγυπτο. Και φαίνεται βέβαια πως πηγαίνει εκεί για ν’ αποφύγη την επιβουλή του Ηρώδη. Όμως τούτο γίνεται για να εκπληρωθούν τα προφητικά λόγια: «Έσται εν τη ημέρα εκείνη Ισραήλ τρίτος εν τοις Ασσυρίοις, και εν τοις Αιγυπτίοις ευλογημένος έσται ο λαός μου εν τη γη ην ευλόγησε Κύριος Σαβαώθ» (πρβλ. Ησ. 19, 24).

Τί λες, Ιουδαίε; Εσύ που ήσουν πρώτος έγινες τρίτος; Οι Αιγύπτιοι και οι Ασσύριοι μπήκαν μπροστά, και ο πρωτότοκος Ισραήλ πήγε πίσω;

Ναι. Έτσι είναι. Οι Ασσύριοι θα γίνουν πρώτοι, επειδή αυτοί πρώτοι με τους μάγους τους προσκύνησαν τον Κύριο. Πίσω τους οι Αιγύπτιοι, που τον δέχθηκαν όταν κατέφυγε στα μέρη τους για ν’ αποφύγη την επιβουλή του Ηρώδη. Τρίτος και τελευταίος ο Ισραηλιτικός λαός, που γνώρισε τον Κύριο από τους αποστόλους, μετά τη βάπτισί του στον Ιορδάνη.

Τί άλλο μένει να πω;

Δημιουργό και φάτνη βλέπω… Βρέφος και σπάργανα… Λεχώνα παρθένο, περιφρονημένη. Φτώχεια πολλή… Ανέχεια πολλή…
Είδες όμως τί πλούτος μέσα στη μεγάλη φτώχεια; Ο πλούσιος πτώχευσε για χάρι μας. Δεν έχει ούτε κρεββάτι ούτε στρώμα. Μέσα σε φάτνη ταπεινή τον έχουν αποθέσει…

Ω φτώχεια, πλούτου πηγή!

Ω πλούτε αμέτρητε, κρυμμένε μες στη φτώχεια!

Μέσα στη φάτνη κείτεσαι, και την οικουμένη σαλεύεις.

Μέσα σε σπάργανα τυλίγεσαι, και σπας τα δεσμά της αμαρτίας.

Λέξι ακόμη δεν άρθρωσες, και δίδαξες τους μάγους τη θεογνωσία.

«Τί είπω ή τί λαλήσω;»
Να βρέφος σπαργανωμένο.
Να η Μαρία, μητέρα και παρθένος μαζί.
Να ο Ιωσήφ, πατέρας τάχα του παιδιού.
Εκείνη η γυναίκα, αυτός ο άνδρας. Νόμιμες οι ονομασίες, αλλά χωρίς περιεχόμενο.
Ο Ιωσήφ μνηστεύθηκε μόνο την Μαρία, και το Άγιο Πνεύμα την επεσκίασε. Έτσι, γεμάτος απορία, δεν ήξερε τι να υποθέση για το βρέφος: Να πη πως ήταν καρπός μοιχείας δεν τολμούσε. Να προφέρη λόγο βλάσφημο κατά της Παρθένου δεν μπορούσε. Ούτε πάλι δεχόταν το παιδί σαν δικό του, γιατί του ήταν άγνωστο το πώς και από ποιον γεννήθηκε.

Αλλά να που πάνω στη σύγχυσί του παίρνει απάντησι από τον ουρανό, με τη φωνή του αγγέλου: «Μη φοβού, Ιωσήφ. το γαρ γεννώμενον εξ αυτής εκ Πνεύματός εστιν αγίου» (Ματθ. 1, 20). Και φανέρωσε έτσι σ’ εκείνον και σε μας ότι το Άγιο Πνεύμα επεσκίασε την Παρθένο.
Γιατί όμως ο Χριστός θέλησε να γεννηθή από παρθένο αφήνοντας αβλαβή την παρθενία της;

Να γιατί:
Κάποτε ο διάβολος εξαπάτησε την παρθένο Εύα.
Τώρα ο άγγελος έφερε το λυτρωτικό μήνυμα στην παρθένο Μαριάμ.
Κάποτε η Εύα ξεστόμισε λόγο που έγινε αιτία θανάτου. Τώρα η Μαρία γέννησε τον Λόγο που έγινε αιτία αιώνιας ζωής.
Ο λόγος της Εύας έδειξε το δέντρο που έβγαλε τον Αδάμ από τον παράδεισο.
Ο Λόγος της Μαρίας έδειξε τον Σταυρό που έβαλε τον Αδάμ πάλι στον παράδεισο.

Σ’ αυτόν λοιπόν τον Λόγο του Θεού και Υιό της Παρθένου, που άνοιξε δρόμο μέσα σε τόπο αδιάβατο, ας αναπέμψουμε δοξολογία «συν τω Πατρί και τω Αγίω Πνεύματι, νυν και αεί, και εις τους αιώνας των αιώνων Αμήν».

ΠΗΓΗ:
Η ΦΩΝΗ ΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ
“ΧΡΙΣΤΟΣ ΓΕΝΝΑΤΑΙ”
Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ
ΩΡΩΠΟΣ ΑΤΤΙΚΗΣ 2000

Τη Δευτέρα 23 Νοεμβρίου το απόγευμα, ήλθε στην πόλη μας ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ, προκειμένου να τελέσει εγκαίνια σε κατάστημα συμπολίτου μας.

Προ των εγκαινίων ο Σεβασμιώτατος είχε συνεργασία με τον προϊστάμενο της Ενορίας μας και Αρχιερατικό Επίτροπο Δύμης Πρωτοπρεσβύτερο π. Απόστολο Δημητρόπουλο, για θέματα αφορώντα σε Ενορίες της Δυτικής Αχαΐας.

Ο π. Απόστολος ενημέρωσε τον Σεβασμιώτατο και για το θέμα της συζητήσεως που διεξήγετο σε αίθουσα του Δήμου μας, σχετικώς με το “Σχέδιο Πόλεως”. Η ενημέρωση αφορούσε κυρίως στα άρθρα που αναφέρονται στους Ιερούς Ναούς των τεσσάρων Αρχιερατικών Περιφερειών του Δήμου μας.

Μετά την ακολουθία των εγκαινίων, ο Σεβασμιώτατος ομίλησε προς τους παρευρισκομένους που ήταν κυρίως νέοι και νέες, ερμηνεύοντας φράσεις από τον Ύμνο της Αγάπης του Αποστόλου Παύλου. Προσέφερε δε ως δώρον εις τον ιδιοκτήτη του καταστήματος τον Ύμνο, εγγεγραμμένο επί πεποικιλμένου πινακίου.

Ήταν μια ευκαιρία για επικοινωνία του Πνευματικού Πατρός με τα Πνευματικά Του Τέκνα,  την οποία ευφυώς αξιοποίησε ο Σεβασμιώτατος.

Η σημερινή Κυριακή 15η Νοεμβρίου, είναι η ημέρα ενάρξεως της Νηστείας των Χριστουγέννων. Σε λίγες ημέρες (το Σάββατο 21 Νοεμβρίου), θα ψαλούν  (και στο εξής και μέχρι τα Χριστούγεννα θα ψάλλονται) οι Καταβασίες  των Χριστουγένων.

Η Νηστεία των Χριστουγέννων προετοιμάζει τον πιστό Ορθόδοξο Χριστιανό, προκειμένου να ζήσει εν τη καρδία του το μεγάλο γεγονός της γεννήσεως του Θεανθρώπου.

Την περίοδο αυτή, όσον αφορά την “Πνευματική νηστεία”, “νηστεύομε”από αμαρτίες, από κακές συνήθειες, και αγωνιζόμαστε εντατικότερα εναντίον των παθών και αδυναμιών μας.

Αγωνιζόμαστε εντονότερα εναντίον των παθών μας, τα οποία κατά τον Άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη, είναι γενικώς δύο: αγάπη – μίσος & ηδονή – οδύνη. Εμπαθώς γαρ κινούμεθα ή διότι αγαπώμεν κανένα πράγμα ως ηδονικόν, ή διατί το μισούμε ως οδυνηρόν.

Νηστεύομε λοιπόν σημαίνει ότι αγωνιζόμαστε να αγαπήσουμε την εν Χριστώ οδύνη και να μισήσομε την αμαρτωλό ηδονή.

Αυτό πρακτικώς σημαίνει:

1. Μελέτη του λόγου του Θεού, εντρίφιση στα νοήματα των ιερών κειμένων της Αγίας Γραφής και των συγγραμμάτων των Αγίων Πατέρων της Εκκλησίας μας, Προσευχή προσωπική, αλλά και συμμετοχή στις ιερές ακολουθίες, ώστε να καθαίρεται ο νούς και να γεμίζει με ενθέους λογισμούς και διανοήματα.

2. Άρνησις των επιθυμιών, φύλαξις των πέντε αισθήσεων, τιθασεύση της φαντασίας, εγρήγορση πνευματική. Εγκράτεια ύπνου, γαςτρός και σωματικής ανέσεως (κατά τον ´Αγιο Μάξιμο τον ομολογητή). Με αυτούς τους αγώνες αγνίζεται η καρδία του πιςτού και τοιουτοτρόπως τα αναδυόμενα εξ αυτής ευωδιάζουν ως μύρον ανθέων παραδείσου.

3. Καταπράυνσις  και μεταποίησις της οργής, του μίσους, της εκδίκησης και του θράσους με την άσκηση της σταυρικής αγάπης, της διαλλαγής, της παροχής συγχωρήσεως προς όλους του πικράναντας ημάς, της προσευχής υπέρ των επηρεαζόντων ημάς.

Όσον αφορά στην “Νηστεία των τροφών” , αυτή κατά την Ιερά Παράδοση της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας, έχει ως εξής:

1. Καταλύομε έλαιον και οίνον και Ιχθύας, την Τρίτη, την Πέμπτη, και το Σαββατοκύριακο.
2. Την Δευτέρα την Τετάρτη και την Παρασκεύη, νηστεύομε.
3. Κρέας δεν καταλύεται καμία ημέρα μέχρι τα Χριστούγεννα.

Η Νηστεία είναι απαραίτητος και λίαν οφέλημος για τον αγωνιστή Ορθόδοξο Χριστιανό. Τούτο αποδεικνύουν τα πλήθη των Αγίων μας, οι οποίοι πορεύθηκαν προς την Βασιλεία του Θεού, νηστεύοντες σωματικώς και πνευματικώς. Δεν υπάρχει Άγιος που να περιφρόνησε την νηστεία στην ζωή του.

Πάντοτε όμως η νηστεία στην Ορθοδοξη Εκκλησία μας ήταν και είναι αρήκτως συνδεδεμένη με την λειτουργική ζωή, με την συμμετοχή στα Άγια Μυστήρια και κυρίως στο μυστήριο της μετανοίας-εξομολογήσεως και στο μυςτήριο της Θείας Ευχαριστίας. Τονίζουμε την σπουδαία αυτή αλήθεια, για να γίνει αντιληπτό ότι η νηστεία αυτονομημένη από την κατά Χριστόν πορεία και την Χάρη των Ιερών μυστηρίων, ουδέν ωφελεί.

Βδελυρές ενώπιον του Θεού οι νηστείες των αιρετικών και των αλλοθρήσκων.

Καμία σχέση με την ευλογημένη νηστεία, οι δίαιτες  που γίνονται για την ανάδειξη της ωραιότητος του σώματος.

Καμία πνευματική ωφέλεια από την αυτονομημένη, από την καθορισθείσα υπό της Εκκλησίας μας, Νηστεία.

Ας ακούσομε αδελφοί μου τα παραπάνω και ας αγωνισθούμε να μην διαβούμε αμελώς την περίοδο που σήμερα ξεκινά. Διότι πρέπει όλοι μας να φθάσουμε σε εκείνη την Πνευματική κατάσταση, πουν θα επιτρέψει στον Κύριό μας τα φετεινά Χριστούγεννα να γεννηθεί στην Ψυχή μας.

Καλή και Ευλογημένη Σαρακοστή.

Πατήρ Απόστολος Δημητρόπουλος