Γενικά Θέματα

Ἡ ἀρχαία ἑλληνική – ὁλοζώντανη γλώσσα

(Εὐάγγελος Στ.  Πονηρός Δρ Θ., Μ.Φ.-Συντονιστής Ἐκπαιδευτικοῦ Ἔργου Θεολόγων Ἀττικῆς)

Εἴχαμε δέν εἴχαμε, τό ἀκούσαμε κι αὐτό: πώς ἡ ἀρχαία ἑλληνική εἶναι τάχα νεκρή γλώσσα καί γι΄ αὐτό θά πρέπει … νά παύσει νά διδάσκεται[1]! Δέν εἶναι βέβαια ἡ πρώτη φορά πού λέγεται κάτι τέτοιο ἀπό ἄνθρωπο ὁ ὁποῖος ἀγνοεῖ στοιχειώδεις ἐπιστημονικές ἀλήθειες. Τό ἐξοργιστικό στήν ὅλη ὑπόθεση εἶναι, ὅτι λέγεται ἀπό ἄνθρωπο ὁ ὁποῖος φιλοδοξεῖ νά ἐπηρεάσει τήν πορεία τῆς δημόσιας ζωῆς μας.

Ἄς μάθει λοιπόν, καί ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος ξεστόμισε αὐτοῦ τοῦ εἴδους τήν ἀνακρίβεια, καί ὅποιος ἄλλος τήν ἔχει ξεστομίσει στό παρελθόν, καί ὁποιοσδήποτε φιλοδοξεῖ, ἐρήμην τῆς ἐπιστήμης καί τῆς ἀληθείας, νά τήν ξεστομίσει στό μέλλον, ὅτι σύμφωνα μέ τήν ἐπιστήμη τῆς γλωσσολογίας “νεκρή γλώσσα” λέγεται ὁποιαδήποτε γλώσσα, ὅταν καμμία ἐξελιγμένη μορφή της δέν ὁμιλεῖται σήμερα. Αὐτή τήν ἁπλή ἐπιστημονική ἀλήθεια, τήν ὁποία γνωρίζουν ἀκόμη καί οἱ φοιτητές τῶν πρώτων ἑξαμήνων γλωσσολογίας καί φιλολογίας, ἀλλά καί κάθε ἄνθρωπος ὁ ὁποῖος θέλει νά λέγεται μορφωμένος καί λογικός.

Ἔτσι λοιπόν ἡ χετταϊκή καί ἡ τοχαρική εἶναι νεκρές γλῶσσες, διότι καμμία ἐξελιγμένη μορφή τους δέν ὁμιλεῖται σήμερα. Ὅμως ἡ ἀρχαία ἑλληνική γλώσσα δέν εἶναι νεκρή, ἀφ΄ ἑνός διότι σήμερα ὁμιλεῖται καί γράφεται ἡ ἀπ΄ εὐθείας ἐξέλιξή της, ἡ νέα ἑλληνική, ἀφ΄ ἑτέρου διότι οὐδέποτε, ἐδῶ καί δέκα χιλιάδες ἔτη, ἔπαυσε νά ὁμιλεῖται.

Συνέχεια ανάγνωσης

Γενικά Θέματα

Αναγνώσματα Κυριακής Ζ΄από του Πάσχα

  Τῶν ἁγίων 318 θεοφόρων πατέρων τῆς Α Οἰκουμενικῆς συνόδου (325 μ.Χ.). Ἑρμείου μάρτυρος (β’ αἱ).            Ἦχος πλ. β´ – Ἑωθινόν Ι´

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ: ΚΑΤΑ ΙΩΑΝΝΗΝ ΙΖ´ 1 – 13

1 Ταῦτα ἐλάλησεν Ἰησοῦς, καὶ ἐπῆρε τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτοῦ εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ εἶπε· Πάτερ, ἐλήλυθεν ἡ ὥρα· δόξασόν σου τὸν υἱόν, ἵνα καὶ ὁ υἱὸς σου δοξάσῃ σέ, 2 καθὼς ἔδωκας αὐτῷ ἐξουσίαν πάσης σαρκός, ἵνα πᾶν ὃ δέδωκας αὐτῷ δώσῃ αὐτοῖς ζωὴν αἰώνιον. 3 αὕτη δέ ἐστιν ἡ αἰώνιος ζωή, ἵνα γινώσκωσιν σὲ τὸν μόνον ἀληθινὸν Θεὸν καὶ ὃν ἀπέστειλας Ἰησοῦν Χριστόν. 4 ἐγώ σε ἐδόξασα ἐπὶ τῆς γῆς, τὸ ἔργον ἐτελειώσα ὃ δέδωκάς μοι ἵνα ποιήσω· 5 καὶ νῦν δόξασόν με σύ, πάτερ, παρὰ σεαυτῷ τῇ δόξῃ ᾗ εἶχον πρὸ τοῦ τὸν κόσμον εἶναι παρὰ σοί. 6 Ἐφανέρωσά σου τὸ ὄνομα τοῖς ἀνθρώποις οὓς δέδωκάς μοι ἐκ τοῦ κόσμου. σοὶ ἦσαν καὶ ἐμοὶ αὐτοὺς δέδωκας, καὶ τὸν λόγον σου τετηρήκασι. 7 νῦν ἔγνωκαν ὅτι πάντα ὅσα δέδωκάς μοι παρὰ σοῦ εἰσιν· 8 ὅτι τὰ ῥήματα ἃ ἔδωκάς μοι δέδωκα αὐτοῖς, καὶ αὐτοὶ ἔλαβον καὶ ἔγνωσαν ἀληθῶς ὅτι παρὰ σοῦ ἐξῆλθον, καὶ ἐπίστευσαν ὅτι σύ με ἀπέστειλας. 9 ἐγὼ περὶ αὐτῶν ἐρωτῶ· οὐ περὶ τοῦ κόσμου ἐρωτῶ ἀλλὰ περὶ ὧν δέδωκάς μοι, ὅτι σοί εἰσι, 10 καὶ τὰ ἐμὰ πάντα σά ἐστιν καὶ τὰ σὰ ἐμά, καὶ δεδόξασμαι ἐν αὐτοῖς. 11 καὶ οὐκέτι εἰμὶ ἐν τῷ κόσμῳ, καὶ αὐτοὶ ἐν τῷ κόσμῳ εἰσί, καὶ ἐγὼ πρὸς σὲ ἔρχομαι. Πάτερ ἅγιε, τήρησον αὐτοὺς ἐν τῷ ὀνόματί σου οὓς δέδωκάς μοι, ἵνα ὦσιν ἓν καθὼς ἡμεῖς. 12 ὅτε ἤμην μετ’ αὐτῶν ἐν τῷ κόσμῳ, ἐγὼ ἐτήρουν αὐτοὺς ἐν τῷ ὀνόματί σου οὓς δέδωκάς μοι ἐφύλαξα, καὶ οὐδεὶς ἐξ αὐτῶν ἀπώλετο εἰ μὴ ὁ υἱὸς τῆς ἀπωλείας, ἵνα ἡ γραφὴ πληρωθῇ. 13 νῦν δὲ πρὸς σὲ ἔρχομαι, καὶ ταῦτα λαλῶ ἐν τῷ κόσμῳ ἵνα ἔχωσι τὴν χαρὰν τὴν ἐμὴν πεπληρωμένην ἐν αὑτοῖς.

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ: ΠΡΑΞΕΙΣ ΤΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ Κ´ 16 – 18, ΚΑΙ 28-36

16 ἔκρινε γὰρ ὁ Παῦλος παραπλεῦσαι τὴν Ἔφεσον, ὅπως μὴ γένηται αὐτῷ χρονοτριβῆσαι ἐν τῇ Ἀσίᾳ· ἔσπευδε γὰρ, εἰ δυνατὸν ἦν αὐτῷ, τὴν ἡμέραν τῆς πεντηκοστῆς γενέσθαι εἰς Ἱεροσόλυμα. 17 Ἀπὸ δὲ τῆς Μιλήτου πέμψας εἰς Ἔφεσον μετεκαλέσατο τοὺς πρεσβυτέρους τῆς ἐκκλησίας. 18 ὡς δὲ παρεγένοντο πρὸς αὐτὸν, εἶπεν αὐτοῖς· Ὑμεῖς ἐπίστασθε, ἀπὸ πρώτης ἡμέρας ἀφ’ ἧς ἐπέβην εἰς τὴν Ἀσίαν, πῶς μεθ’ ὑμῶν τὸν πάντα χρόνον ἐγενόμην……..28 προσέχετε οὖν ἑαυτοῖς καὶ παντὶ τῷ ποιμνίῳ, ἐν ᾧ ὑμᾶς τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον ἔθετο ἐπισκόπους, ποιμαίνειν τὴν ἐκκλησίαν τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ, ἣν περιεποιήσατο διὰ τοῦ ἰδίου αἵματος. 29 ἐγὼ γὰρ οἶδα τοῦτο, ὅτι εἰσελεύσονται μετὰ τὴν ἄφιξίν μου λύκοι βαρεῖς εἰς ὑμᾶς μὴ φειδόμενοι τοῦ ποιμνίου· 30 καὶ ἐξ ὑμῶν αὐτῶν ἀναστήσονται ἄνδρες λαλοῦντες διεστραμμένα τοῦ ἀποσπᾶν τοὺς μαθητὰς ὀπίσω αὐτῶν. 31 διὸ γρηγορεῖτε, μνημονεύοντες ὅτι τριετίαν νύκτα καὶ ἡμέραν οὐκ ἐπαυσάμην μετὰ δακρύων νουθετῶν ἕνα ἕκαστον. 32 καὶ τὰ νῦν παρατίθεμαι ὑμᾶς, ἀδελφοί, τῷ Θεῷ καὶ τῷ λόγῳ τῆς χάριτος αὐτοῦ τῷ δυναμένῳ ἐποικοδομῆσαι καὶ δοῦναι ὑμῖν κληρονομίαν ἐν τοῖς ἡγιασμένοις πᾶσιν. 33 ἀργυρίου ἢ χρυσίου ἢ ἱματισμοῦ οὐδενὸς ἐπεθύμησα· 34 αὐτοὶ γινώσκετε ὅτι ταῖς χρείαις μου καὶ τοῖς οὖσι μετ’ ἐμοῦ ὑπηρέτησαν αἱ χεῖρες αὗται. 35 πάντα ὑπέδειξα ὑμῖν ὅτι οὕτω κοπιῶντας δεῖ ἀντιλαμβάνεσθαι τῶν ἀσθενούντων, μνημονεύειν τε τῶν λόγων τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ, ὅτι αὐτὸς εἶπε· μακάριόν ἐστι μᾶλλον διδόναι ἢ λαμβάνειν. 36 καὶ ταῦτα εἰπὼν, θεὶς τὰ γόνατα αὐτοῦ σὺν πᾶσιν αὐτοῖς προσηύξατο.

Συνέχεια ανάγνωσης

Γενικά Θέματα

Ἡ Κωνσταντινούπολη διαχρονικὰ καὶ ἡ ἅλωσή της τὸ 1453

«Ὧ Κωνσταντίνου κλειτὸν ἕδος μεγάλου. ὁπλοτέρη Ῥώμη, τόσσον προσφέρουσα πολήων, ὁσσάτιον γαίης οὐρανὸς ἀστερόεις» ( Γρηγ. Θεολ. ποίημ. 1′)

==================

Τοῦ Στεφάνου Καρανίκα, καθηγητοῦ Θεολόγου

Ἡ ἅλωση τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἀπό τούς Ὀθωμανούς Τούρκους στίς 29 Μαΐου τοῦ 1453 ἀποτελεῖ γιά ἐμᾶς τούς Νεοέλληνες καί Ρωμηούς φυσικά, ἡμέρα θρήνου καί μνήμης. Ἡμέρα θρήνου, διότι ἡ Βασιλίδα τῶν πόλεων, ἡ Θεοφύλακτος πόλη, ἡ Κωνσταντινούπολη, κατελήφθη (ἤ ἁλώθηκε) ἀπό χέρια ἐχθρικά γιά δεύτερη φορά. Εἶναι ὅμως καί ἡμέρα μνήμης, διότι μᾶς ὑπενθυμίζει τήν εἴσοδο τοῦ Γένους μας σέ μία ἀπό τίς μελανότερες σελίδες τῆς μυριόχρονης ἱστορίας μας: τήν Τουρκοκρατία.
Γιά πάνω ἀπό χίλια χρόνια, ἡ Κωνσταντινούπολη ἀποτέλεσε πρωτεύουσα τῆς Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας, τῆς πιό μακροχρόνιας ἴσως ἀπό ὅλες ὅσες δημιουργήθηκαν στό πέρασμα τῶν αἰώνων. Ὑπῆρξε τό λίκνο τοῦ μεσαιωνικοῦ Ἑλληνισμοῦ. Προσέφερε τά μέγιστα στή διαμόρφωση ὄχι μόνο τῆς δικῆς μας ρωμαίικης εὐσυνειδησίας καί ταυτότητας, ἀλλά καί στήν ἴδια τήν ὕπαρξη τοῦ εὐρωπαϊκοῦ πολιτισμοῦ. Εἶναι πολύ δύσκολο νά φανταστοῦμε πῶς θά ἦταν ἡ Εὐρώπη σήμερα, ἄν δέν ἦταν τό Βυζάντιο σέ ρόλο κυματοθραύστη ἀπέναντι στίς βαρβαρικές ἐπιδρομές. Βασιλεῖς ὑποχώρησαν, αὐτοκρατορίες λύγισαν καί ἐχθροί κατατροπώθηκαν, δοκιμάζοντας τήν ἰσχύ καί τό μεγαλεῖο τῆς Ρωμηοσύνης. Ἡ ἴδια ἡ Πόλη πολιορκήθηκε 29 φορές ἀπό βάρβαρους ἐπιδρομεῖς καί ἐπίδοξους σφετεριστές, ἀλλά….μέ τήν βοήθεια τῆς Ὑπερμάχου Στρατηγοῦ, τῆς Κυρίας Θεοτόκου, παρέμεινε ὄρθια καί λαμπρή, ἀποδεικνύοντας συνεχῶς ὅτι ἡ Κωνσταντινούπολη ἦταν Θεοφρούρητος Πόλη.
Συνέχεια ανάγνωσης

Γενικά Θέματα

Επιστημονική και Εκκλησιαστική εμπειρία και μαρτυρία περί της Θείας Κοινωνίας

Εκκλησιαστικό Βυζαντινό Μουσείο ΜυτιλήνηςΑνθολογούμε ορισμένα κείμενα, που, κατά τη γνώμη μας, τεκμηριώνουν αυτό που γνωρίζουμε πολύ καλά οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί: ότι δεν μεταδίδονται ασθένειες μέσω της θείας κοινωνίας, δηλαδή της θείας μετάληψης. Υπενθυμίζουμε ότι, όταν επιμένουμε σ’ αυτό, το κάνουμε επειδή αποδεικνύεται από την εμπειρία όλων των αιώνων. Αν είχαμε δει το αντίθετο (περιπτώσεις μετάδοσης ασθενειών μέσω της θείας κοινωνίας), η ίδια η Εκκλησία θα είχε αλλάξει τον τρόπο που κοινωνούμε, εδώ και αιώνες. Αντίθετα, εκείνοι που φοβούνται ότι μέσω της θείας κοινωνίας μπορεί να μεταδοθούν ασθένειες, το φοβούνται αυτό λόγω των δικών τους θρησκευτικών ή ιδεολογικών πεποιθήσεων, χωρίς να το έχουν δει να συμβαίνει. Άρα, η εγκυρότερη άποψη, από επιστημονικής πλευράς (δηλ. εκείνη που βασίζεται σε δεδομένα), είναι ότι η θεία κοινωνία είναι απολύτως ασφαλής.

***************

  1. Απόσπασμα από την επιστολή που έστειλαν προς τον Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας 152 επαγγελματίες υγείας (μεταξύ των οποίων 100+ γιατροί), με αίτημα να ανοίξουν οι εκκλησίες:

«…Δεν υπάρχει στη βιβλιογραφία οποιοδήποτε επιστημονικό άρθρο, μελέτη ή έρευνα που να αποδεικνύει ότι με τη Θεία Κοινωνία μεταδίδονται μικρόβια και ιοί. Το μόνο επιστημονικό δεδομένο που μπορεί να υπάρχει και που η επιστημονική κοινότητα αποδέχεται εκεί που δεν υπάρχει συγκεκριμένη επιστημονική έρευνα, είναι η αναδρομική μελέτη της κλινικής εμπειρίας, που στην περίπτωση της Θείας Κοινωνίας αφορά αναδρομική κλινική εμπειρία 2000 χρόνων (π.χ. Ιερείς και όχι μόνον, που καταλύουν καθημερινά τη θεία κοινωνία στα Νοσοκομεία, ακόμη και Νοσοκομεία Λοιμωδών Νόσων κλπ και ουδέποτε τους έχει μεταδοθεί οτιδήποτε)».

Όλο το κείμενο στο: http://aktines.blogspot.com/2020/04/blog-post_744.html.

Συνέχεια ανάγνωσης

Γενικά Θέματα

Ποιός φταίει; (Ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς)

Η θεραπεία του τυφλού (Κυριακή ΙΔ΄ Λουκά) | Πεμπτουσία

«Καί τόν ρώτησαν οἱ μαθητές του: Διδάσκαλε, ποιός ἁμάρτησε, αὐτός ἤ οἱ γονεῖς του, γιά νά γεννηθεῖ τυφλός;» (Ἰωάν. θ΄ 2). Λίγο νωρίτερα ὁ Κύριος εἶχε θεραπεύσει τόν παραλυτικό στήν προβατική κολυμβήθρα καί τοῦ εἶχε πεῖ: «Ἀπό δῶ καί πέρα μήν ἁμαρτάνεις, γιά νά μήν πάθεις τίποτε χειρότερο» (Ἰωάν. ε΄ 14). Γίνεται φανερό ἀπό τά λόγια τοῦ Χριστοῦ πώς ὁ ἄνθρωπος ἐκεῖνος, πού ἦταν τόσα πολλά χρόνια ἀνάπηρος, ἔφταιγε ὁ ἴδιος μέ τίς ἁμαρτίες του γιά τήν ἀρρώστια του. Ἡ περίπτωση τοῦ γεννημένου τυφλοῦ ὅμως ἦταν ἀσαφής καί γι’ αὐτό οἱ μαθητές ρώτησαν τόν Χριστό: «Ποιός ἁμάρτησε;»

Τό ὅτι ὁ Θεός ἐπιτρέπει μερικές φορές νά ὑποφέρουν τά παιδιά γιά τίς ἁμαρτίες τῶν γονιῶν τους, ἔχει κι αὐτό ξεκαθαριστεῖ ἀπό τήν Ἁγία Γραφή (Α΄Βασ. ια΄ 12, κα΄ 29). Αὐτό μπορεῖ νά φανεῖ ἄδικο μόνο σ’ ἐκείνους πού ἔχουν συνηθίσει νά θεωροῦν τούς ἀνθρώπους σάν ξεχωριστές ὀντότητες, σάν νά εἶναι τελείως ἀποκομμένοι ὁ ἕνας ἀπό τόν ἄλλον. Ὅποιος ὅμως θεωρεῖ τό ἀνθρώπινο γένος ὡς ἕναν ὀργανισμό, δέν θά τό λογαριάσει αὐτό οὔτε ἄδικο οὔτε ἀφύσικο.

Ὅταν ἕνα ἁμαρτωλό μέλος τραυματίζεται, τά ἄλλα μέλη πού δέν ἔχουν ἁμαρτήσει, ὑποφέρουν. Εἶναι πολύ πιό δύσκολο νά ἐξηγήσεις πῶς καί πότε μπορεῖ νά ἁμάρτησε ὁ ἄνθρωπος πού γεννήθηκε τυφλός, παρά νά ὁρίσεις τήν αἰτία τῆς τυφλότητας. Σάν ἁπλοί ἄνθρωποι οἱ ἀπόστολοι δέχτηκαν τή δεύτερη αὐτή ἐκδοχή, χωρίς νά σκεφτοῦν ἄν ὑπάρχει καί τρίτη. Σ’ αὐτούς φαινόταν πιό πιθανό στήν περίπτωση αὐτή ν’ ἁμάρτησαν οἱ γονεῖς τοῦ τυφλοῦ. Θυμήθηκαν ὅμως τά λόγια πού εἶπε ὁ Χριστός στόν παραλυτικό (μή ξαναμαρτήσεις), καί συνέδεσαν κατά κάποιο τρόπο τή μιά περίπτωση μέ τήν ἄλλη. Ἦταν σάν νά τοῦ ἔλεγαν: Ἦταν καθαρό σέ μᾶς τότε ἀπό τά ἴδια τά λόγια Σου, πώς ὁ ἄνθρωπος ἐκεῖνος προκάλεσε μόνος του τήν ἀρρώστια. Μπορεῖ ὅμως νά ἰσχύει τό ἴδιο καί σ’ αὐτήν τήν περίπτωση; Ὁ τυφλός αὐτός ἄνθρωπος ἁμάρτησε ὁ ἴδιος ἤ ἁμάρτησαν οἱ γονεῖς του;

Συνέχεια ανάγνωσης