(Αρχιμ. Κυρίλλου Κωστοπούλου, Ιεροκήρυκος, δρ. Θ.)
Ένα βασικό πρόβλημα, το οποίο ταλανίζει τον σημερινό πολυπράγμονα και ανερμάτιστο άνθρωπο είναι η κατάσταση της αθυμίας, την οποία προσπαθεί να αντιμετωπίση, καταφεύγοντας σε ψυχιάτρους και χρησιμοποιώντας διάφορες θεραπευτικές μεθόδους η αντικαταθλιπτικά και άλλου είδους σκευάσματα.
Είναι, όμως, αυτή η λυτρωτική λύση του προβλήματος η είναι απλώς μία πρόσκαιρη ανακούφιση, αφού, όπως πολλές φορές συμβαίνει, το πρόβλημα επανέρχεται και μάλιστα με δριμύτητα, παραμένοντας αθεράπευτο;
Εξ αρχής πρέπει να υπογραμμίσουμε ότι δεν ημπορούμε να φθάσουμε στην ολοκληρωτική θεραπεία ενός προβλήματος, αν δεν εντοπίσουμε την αιτία που το προκαλεί.
Ο όρος «αθυμία» προέρχεται από το στερητικό «α» και την λέξη «θυμός». Με τον όρο «θυμός» δεν εννοούμε την εμπαθή κίνηση, η οποία μας ωθεί να καταφερώμαστε εναντίον του συνανθρώπου μας, δηλαδή την οργή, αλλά εννοούμε την ζωτική ενέργεια του θυμοειδούς μέρους της ψυχής, η οποία φέρει τον άνθρωπο να βρίσκεται σε ζωηρά και ενεργητική ψυχοσωματική διάθεση. Οπότε «αθυμία» είναι η νοσηρή εκείνη κατάσταση, η οποία παραλύει τα νεύρα της ψυχής και άρα τον όλο άνθρωπο. Αυτή η παράλυση του αφαιρεί την δύναμη και την δυνατότητα να κινηθή προς τον Θεό Δημιουργό του, προς τον συνάνθρωπό του, αλλά και προς τον ίδιο τον εαυτό του, ώστε να δη τι του συμβαίνει η πως πορεύεται. Έτσι διαλύεται ως προσωπικότητα.
Πως, όμως, φθάνει ο άνθρωπος σ᾽ αυτή την επιβλαβή κατάσταση της αθυμίας η της καταθλίψεως, όπως είναι ευρύτερα γνωστή;