…Η αρχική σαρκική αγάπη, η ακόμη και η ψυχική αγάπη, που ένωσε ένα ζευγάρι, (αυτό, που λέμε έρωτας), πρέπει μέσα στο γάμο να μεταστραφεί, να υπερβαθεί και να γίνει πνευματική αγάπη. Οπότε μετά η ένωση είναι αιώνια, είναι αδιάσπαστη, διότι είναι Αγιοπνευματική ένωση-αγάπη. Τότε δεν βαριέσαι ποτέ πλέον τον άλλον διότι αισθάνεσαι ότι ο άλλος είναι εικόνα του Θεού και είναι ένα μαζί σου. Σε συνδέει με τον άλλον όχι η σάρκα, ούτε η ψυχή, ούτε τα κοινά σημεία του χαρακτήρα. Σε συνδέει το Άγιο Πνεύμα και ο σύνδεσμος του Αγίου Πνεύματος είναι αδιάλυτος, αδιάλειπτος, ακατάλυτος και αιώνιος.
Να λοιπόν τι πρέπει να προσπαθούν οι άνθρωποι, που θέλουν να συνδεθούν μεταξύ τους: να αποκτήσουν το Άγιο Πνεύμα, το Οποίο θα τους ενώσει για πάντα. Η εν Αγίω Πνεύματι αγάπη πλέον δεν κουράζει, ούτε κορέννυται, ούτε την βαριέται κανείς.
Ενώ τις ηδονές τις σαρκικές έρχεται κάποια στιγμή που οι άνθρωποι τις βαριούνται. Αυτό είναι ακριβώς το στοιχείο το διακριτικό, το χαρακτηριστικό της σαρκικής ηδονής: φέρνει κόρο, την βαριέται ο άνθρωπος και συνάμα νιώθει άδειος.
Η ψυχή του ανθρώπου έχει ένα άπειρο βάθος, έχει την εικόνα του Θεού . Γι’ αυτό και αναζητάει το απόλυτο, αναζητάει τον Θεό. Δεν μπορεί να γεμίσει με φτηνά, πρόσκαιρα, σαρκικά, γήινα πράγματα. Γεμίζει μόνον με τον άπειρο Θεό.