ΠΡΩΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ:
Τα όσα ανίερα και αντικανονικά συνέβησαν κατά την ἐπίσημη ἐπίσκεψη τοῦ κατεγνωσμένου αἱρετικοῦ, μονοφυσίτη, Συροϊακωβίτη ψευδοπατριάρχη Ἀντιοχείας καί πάσης Ἀνατολῆς κ.Ἰγνατίου-Ἐφραίμ Β΄ στήν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος καί στήν Ἑλληνική Πολιτεία:
ΠΡΩΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ:
« Μονοφυσίτες ὀνομάζονται οἱ «Χριστιανοί», οἱ ὁποῖοι δέν ἐδέχθησαν τήν Δ΄ καί τίς ἑπόμενες Οἰκουμενικές Συνόδους, ἀπεκόπησαν ἀπό τήν Ἐκκλησία καί ἐσχημάτισαν τίς μονοφυσιτικές αἱρετικές κοινότητες τῆς Ἀνατολῆς, δηλ. τῶν Κοπτῶν τῆς Αἰγύπτου, τῶν Αἰθιόπων, τῶν Ἀρμενίων, τῶν Συροϊακωβιτῶν καί τῶν Ἰνδῶν τοῦ Μαλαμπάρ».
Οἱ Ἰακωβίτες συγκεκριμένα ἀπετέλεσαν τό δυτικό συριακό χριστιανισμό μέ κέντρο τήν Ἀντιόχεια. Ἔλαβαν τήν ὀνομασία τους ἀπό τόν Ἰάκωβο Βαραδαῖο (Σύρο ἱεραπόστολο) τό 542/3. Λόγῳ τῶν συνεχῶν διώξεων, πού ὑπέστησαν, δέν κατάφεραν νά ἀποτελέσουν ἕνα ἑνιαῖο σῶμα. Ὡστόσο, διατήρησαν τήν ἑνότητά τους, ἄν καί διασκορπισμένοι σέ διάφορα ἐδάφη τῆς Συρίας.
«Ἡ διαφορά μας μέ τούς Ἀντιχαλκηδονίους ἀφορᾶ αὐτό τό Πανάγιο Πρόσωπο τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτῆρος μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Οἱ ἅγιοι καί Θεοφόροι Πατέρες μας, ἀπό τήν Δ΄ Ἁγία καί Οἰκουμενική Σύνοδο καί ἐντεῦθεν ἐπεσήμαναν ὅτι ὄχι μόνο ὁ Εὐτυχής, ἀλλά καί ὁ Σεβῆρος καί ὁ Διόσκορος δέν εἶχαν ὀρθή πίστη περί τοῦ Προσώπου τοῦ ἐνανθρωπήσαντος Λόγου καί τῶν δύο ἐν Αὐτῶ τελείων φύσεων, τῆς θείας καί τῆς ἀνθρωπίνης.
Καί ἀκόμη ὅτι συνέχεαν τίς φύσεις, πρεσβεύοντες ὅτι ὁ Θεάνθρωπος δέν εἶναι ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ, τό δεύτερο Πρόσωπο τῆς Παναγίας Τριάδος, τό ὁποῖο προσέλαβε τήν ἀνθρώπινη φύση καί τήν ἕνωσε ἐν τῆ ἀϊδίω Ὑποστάσει Του μέ τήν θεία φύση, ἀλλά κάποια ἄλλη θεανθρώπινη ὕπαρξις, ἡ ὁποία προῆλθε ἀπό τήν ἕνωση τῶν δύο φύσεων» (Ιερά μονή Οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους)
ΔΕΥΤΕΡΟ ΓΕΓΟΝΟΣ:
Τα όσα αντικανονικά και ανίερα συνέβησαν και εφέτος κατά την ἑορτή τοῦ ἁγίου ἐνδόξου Ἀποστόλου Ἀνδρέου τοῦ Πρωτοκλήτου στό Φανάρι, όπου παρευρέθησαν και συμμετείχαν στις ιερές ακολουθίες και την Θ. Λειτουργία αιρετικοί παπικοί & για τα όσα ο πατριάρχης Βαρθολομαίος είπε στην προσφώνησή του
ΔΕΥΤΕΡΟ ΚΕΙΜΕΝΟ:
Ο ἀρχιμ. π. Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος:«Τὸν κύριο λόγο σήμερα μεταξὺ τῶν δύο πλευρῶν (Ορθοδόξων & παπικών) τὸν ἔχει ὁ πολυσυζητημένος Διάλογος. Ἀλλὰ, περὶ τίνος διαλόγου πλέον πρόκειται; «Μήπως ὅτι θὰ ἐρευνήσωμεν ἐν ἀγάπῃ πρὸς εὕρεσιν τῆς ἀληθείας; Αὐτὴ ἡ ἔννοια τοῦ «Διαλόγου» θὰ ἦταν δυνατὸν νὰ εὐσταθήσῃ μόνον, ἂν δύο ἄθεοι ἢ ἀγνωστικιστές ἀποφάσιζαν νὰ διαλεχθοῦν. Ὅταν, ὅμως, διαλέγεται ἕνας Ὀρθόδοξος πιστὸς μέ ὁποιονδήποτε ἄλλο, τέτοια ἔννοια ἀποκλείεται ἀπολύτως. Παρ᾽ ἡμῖν ἡ ἀλήθεια δὲν «ζητεῖται», δὲν γίνεται ἀντικείμενο ἐρεύνης· ἁπλῶς προσφέρεται. Καὶ προσφέρεται, διότι ὑπάρχει. Καὶ ὑπάρχει, διότι παρεδόθη καὶ φυλάσσεται» (Επιφανίου Θεοδωροπούλου, Άρθρα, Μελέται, Επιστολαί)
ΤΡΙΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ:
Ο Μακαριστὸς Φώτης Κόντογλου:«… Τί δὲ «διάλογοι» εἶναι αὐτοὶ μὲ τοὺς δικολάβους τῆς Ρώμης; Ὥστε ἡ Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία δὲν κατέχει τὴν ἀλήθεια, ἀλλὰ ἔπειτα ἀπὸ 2000 ἔτη, τὴν χάσαμε καὶ θὰ τὴν βροῦμε μὲ τὴν διαλεκτική; Ὤ τῆς μωρίας»!
«Ὁ Παπισμὸς συνθηκολογεῖ μὲ πᾶσαν ἀνομίαν. Δὲν ἄφησε τίποτε τὸ ἀντιχριστιανικό, ποὺ νὰ μὴ τὸ διαπράξει. Διότι, κατεβίβασε τὴν θρησκεία τοῦ Χριστοῦ σ’ ἕνα ἐγκόσμιο σύστημα».
«Ο φιλοπαπισμὸς κατήντησε πιὸ σιχαμερὸς κι ἀπὸ αὐτὸν τὸν παπισμό» (Φωτίου Κόντογλου, Αντιπαπικά)
(Από εκτενές άρθρο π. Αγγέλου Αγγελακόπουλου) – “ΑΚΤΙΝΕΣ”