Ο Ορθόδοξος κλήρος και λαός πανηγυρίζει το ιστορικό γεγονός της Αναστάσεως του Θεανθρώπου Κυρίου. Εορτάζει το “Πάσχα”, το πέρασμα από την παροδικότητα στην αιωνιότητα, από το σκοτάδι στο φως, από τον θάνατο στην ζωή.
Όπως ακριβώς η πηγή της αγάπης, ο Θεός Πατήρ, “δια του Υιού και Λόγου” έκτισε και δημιούργησε τα πάντα, με όμοιο τρόπο και “δια του Αναστημένου Υιού και Λόγου” ανακαινίζει και αφθαρτοποιεί τα πάντα.
Ο Μ. Βασίλειος λέγει χαρακτηριστικά: “Ότι την πληροφορίαν εχόντων περι της εκ νεκρών Αναστάσεως αλλότριον το λυπείσθαι επι τοις κεκεοιμημένοις”.1 Ο δε Άγιος Επιφάνιος, επίσκοπος Κωνσταντίας αναφωνεί: “Νυν το πένθος των νεκρών πεφυγάδευται και το φέγγος της Αναστάσεως ελήλυθεν…Ο βουλήσει παθών Κύριος ανέστη εκ των νεκρών, καταπατήσας τον θάνατον”.2
Σε ένα πολιτισμό, όπως είναι ο σημερινός, όπου τα υπαρξιακά και πνευματικά ερωτήματα και προβλήματα απωθούνται ηθελημένα, όπου οι πάντες επιδιώκουν να λησμονηθή το βαθύτερο νόημα του θανάτου και της ζωής, επειδή ταράζει τον άνθρωπο της καταναλωτικής κοινωνίας κει ευζωίας, η εορτή της Αναστάσεως του Θεανθρώπου Κυρίου είναι το λιγώτερο -ας μας επιτραπή να το πούμε- μία παρένθεση αμηχανίας.
Και πως να μην νοιώθη αμήχανα ο αλλοτριωμένος άνθρωπος της εφήμερης πληροφορίας, του πολιτιστικού εκβαρβαρισμού και του άκρατου αμοραλισμού;
Υπάρχει πρόβλημα για το μέλλον της χώρας μας, αλλά και γενικώτερα για το μέλλον της Ευρώπης, ισχυρίζονται οι οικονομολόγοι και οι κοινωνιολόγοι.
Πρέπει όλοι να συνειδητοποιήσουμε ότι είναι ανάγκη να βοηθήσουμε, συντεταγμένα και με σοβαρότητα, για να εξέλθουμε από την κρίση, η οποία είναι βαθειά και με “γεωπολιτική” διάσταση.
Δυστυχώς, ο σύγχρονος ένθρωπος έχει εισέλθει στο τούνελ του μηδενιστικού πολιτιστικού αδιεξόδου κι αυτό γίνεται όλο και πιο φανερό στην Ορθόδοξη Ελλάδα μας. Φαίνεται να βιώνεται το απελπιστικό κενό, από το οποίο εξέρχονται κραυγές ψυχρής ιδεολογίας και ανίκανης θρησκευτικής βεβαιότητος. Δεν έχει ψηλαφίσει τον Σταυρό και την Ανάσταση του Θεανθρώπου Κυρίου και έτσι παραμένει βυθισμένος στην δική του άβυσσο της εγωιστικής ατομικότητος και αυταρκείας.
Καυχάται ο σημερινός εγωκεντριστής άνθρωπος με μια ψυχονευρωτική διάθεση χαράς για το κενό, για το τίποτε. Προσπαθεί να αποδείξη μυωπικά πως μοναδικό νόημα της ζωής είναι η βρώση η “απολλυμένη” και ο πανσεξουαλισμός. Και όλα τα περί αναστάσεως των νεκρών και θανατώσεως του θανάτου θεωρούνται ουτοπικά.
Το ιστορικό γεγονός της Αναστάσεως του Θεανθρώπου, η θανάτωση του θανάτου και το ρίγος αυτής της χαρούμενης εορτής είναι μόνο για λίγους. Οι περισσότεροι δεν υποψιάζονται κάν ότι υπάρχει ή τι αντιπροσωπεύει.
Ο εγωκεντρισμός και η υποκειμενική αυτάρκεια νεκρώνουν την αγάπη της κοινωνίας και επικοινωνίας του ανθρώπου με τον Θεάνθρωπο αναστάντα Χριστό και τον συνάνθρωπο. Κι αυτή την πνευματική νέκρωση την συναντάμε παντού.
Η αναστάσιμη σύναξη το βράδυ του Μ. Σαββάτου καταντά, εν πολλοίς, ρομαντική συνάθροιση μιας καλής συνήθειας, χωρίς την υποψία του βαθύτερου τρόπου υπάρξεως που μας προσφέρεται από το γεγονός αυτό.
Οφείλουμε να παραδεχθούμε ότι η χαρά της Αναστάσεως δεν είναι – και δεν πρέπει να είναι- συναισθηματική ή μία απλή παροδική ευφροσύνη. Είναι η βαθειά βεβαιότητα της καταργήσεως του θανάτου. Το φώς της ελπίδος που δηλώνει η φλόγα των κεριών βεβαιώνει πως ο Χριστός ανέστη και ότι αυτή η Ανάσταση έχει άμεση σχέση με την δική μας προσωπική αναστάσιμη ύπαρξη.
Η Ανάσταση -το Πάσχα- είναι φανέρωση της χαρούμενης πιστοποιήσεως της σωτηρίας μας. Ο Άγιος Γρηγόριος ο Νύσσης λέγει: “Δια τούτο υπήκοος μέχρι θανάτου γίνεται, ίνα […] δια της εκ νεκρών αναστάσεως τον συνεισελθόντα τη παρακοή θάνατον εξαφανίση. Αφανισμός γαρ εστι θανάτου η εκ θανάτου του ανθρώπου ανάστασις”.3.
Μόνον η Ορθόδοξος εκκλησιαστική ζωή καθιστά ικανό τον άνθρωπο να μπορή να συναντά τον αναστημένο Χριστό και η όλη ύπαρξή του να πληρώνεται από την καινούργια ζωής της Αναστάσεως, για να έχη την δυνατότητα να αναφωνή με χαρά και αγαλίαση: “Χριστός ανέστη εκ νεκρών θανάτω θάνατον πατήσας…”.
================================================
1. Μ.Βασιλείου, Ηθικά, PG31,805ΑΒ.
2.Επιφανίου Κύπρου, Εις την αγίαν του Χριστού Ανάστασιν , ΒΕΠΕΣ 77,σσ 186,187
3.Γρηγορίου Νύσσης, Αντιρρητικός προς τα Απολιναρίου, PG 45,1165B