Το μυστήριο της Νεκρώσεως και Αναστάσεως του Θεανθρώπου Κυρίου, συγκλονίζει τα <<υπερκόσμια>> και τα <<υποχθόνια>>. Ο <<τεθεωμένος βροτός>> κατεβαίνει στον Άδη <<κατάστικτος τοις μώλωψι>> ως άνθρωπος και <<πανσθενουργός>> ως Θεός. Είναι μία πραγματικότητα, η οποία δεν ερμηνεύεται εύκολα από τον πεπερασμένο νου του ανθρώπου, αλλά προσεγγίζεται μόνον με την αγάπη και την ταπείνωση.
Ο Ζωοδότης Κύριος κατέρχεται στον Άδη. Όμως, όπου εισέρχεται το Φως, εκεί διαλύεται το σκοτάδι, όπου εμφανίζεται η ζωή εκεί καταργείται ο θάνατος. Αυτό συνέβη και στην περίπτωση της Αυτοζωής, της πηγής του Φωτός. <<Ότε κατήλθες προς τον θάνατον η ζωή η αθάνατος, τότε τον Άδην ενέκρωσας τη αστραπή της θεότητος…και τους τεθνεώτας ανέστησας(Αναστ. απολυτ. ήχ. Β´). <<Νύν πάντα πεπλήρωται φωτός ουρανός τε και γη και τα καταχθόνια>> (Γ´ωδή αναστ. κανόνος).
Η Ανάσταση του Θεανθρώπου Κυρίου δεν είναι ένα σύμβολο, αλλά ένα ιστορικό και αιώνιο γεγονός. Και το λέγω αυτό για τους ανθρώπους εκείνους, οι οποίοι αρνούνται αυτήν την διάσταση, ισχυριζόμενοι ότι η όλη υπόθεση της νύχτας του Μ. Σαββάτου προς την Κυριακή είναι μιά υπόθεση ρομαντισμού, συγκινήσεως και απλοϊκής χαράς.
Βεβαίως το γεγονός της Αναστάσεως του Θεανθρώπου Κυρίου είναι εκτός χώρου και χρόνου και δεν μπορεί να γίνη αντιληπτό μέσω της πεπερασμένης διανοίας του ανθρώπου. Η θανάτωση του θανάτου, είναι υπόθεσις αποδοχής και όχι διερυνήσεως. Είναι θα λέγαμε, υπόθεση πίστεως και όχι διανοητικής αντιλήψεως.
Η άπειρη αγάπη του Θεανθρώπου Κυρίου, που είναι άπειρη δύναμη και αιώνια ζωή, διαποτίζει το ξύλο του Σταυρού και μεταμορφώνεται σε Ανάσταση.
Ωστόσο, ο ατομοκεντρικός βίος της αμαρτωλότητός μας δεν επιτρέπει την κατανόηση του γεγονότος αυτού. Η πλούσια ανθρώπινη γνώση και οι φιλοσοφικές μας κατηγορίες ελάχιστς μας βοηθούν να κατανοήσουμε το γεγονός αυτό, το οποίο, όμως , είναι βασικής προϋπόθεση για να δυνηθούμε να ανεύρουμε το νόημα της τραγωδίας της Ιστορίας.
Όλοι οι φιλόσοφοι της σχολής του <<θανάτου του Θεού>>, όπως είναι ο Καμύ, ο Σάρτρ, ο Χάιντεγκερ, ο Νίτσε κ. άλ. ομίλησαν περί μιάς ιδέας περί του Θεού και όχι για το ιστορικό ενανθρωπήσαντα Λόγο του Θεού Πατρός.
Το κήρυγμα όμως της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας, το οποίο δεν είναι μια ιδεολογία ή μια φιλοσοφία, αλλά μία πραγματικότητα και μάλιστα ιστορική για τον άνθρωπο, ομιλεί για πραγματικό ιστορικό θάνατο του Θεανθρώπου Κυρίου και για πραγματική ιστορική Ανάσταση. Ο θάνατός Του είναι ταυτόσημος με την Ανάστασή Του. Ο Θεάνθρωπος πέθανε και αναστήθηκε.
Μετά την Ανάσταση του Θεανθρώπου το Πανάγιο Πνεύμα ξεχύνεται σε ολόκληρη την κτίση. Το ψωμί και το κρασί μεταβάλονται στο Σώμα και στο Αίμα του Χριστού. Σπάζουν οι περιορισμοί του τόπου και του χρόνου και αρχίζει ο Λειτουργικός χώρος και χρόνος. <<Εορταζέτω γουν πάσα κτίσις την έγερσιν Χριστού, εν ή εστερέωται>> (Γ´Ωδή αναστασίμλυ κανόνος).
Με την Ανάσταση του Θεανθρώπου η ζωή του πιστού Ορθοδόξου Χριστιανού γίνεται οντολογικώς ωραία και αθάνατη.