Την Τετάρτη 21 Οκτωβρίου το απόγευμα, στο Σπυροπούλειο Πνευματικό Κέντρο της Ενορίας μας, πραγματοποιήθηκε η δεύτερη για την εφετινή Ποιμαντική χρονιά, ομιλία του πατρός Αποστόλου. Στην ομιλία του ο π. Απόστολος ανέλυσε διεξοδικώς με Κατηχητική και Ποιμαντική διάθεση τον πρώτο Μακαρισμό.
Ο πατήρ Απόστολος μεταξύ άλλων ανέφερε τα εξής:
1. Η επί του όρους ομιλία του Κυρίου μας, αποτελεί τη συμπλήρωση και ολοκλήρωση του Νόμου της Παλαιάς Διαθήκης. Όπως όμως στην Παλαιά Διαθήκη, η Πνευματική διδασκαλία δεν εξαντλείται στον Δεκάλογο της Εξόδου ή του Δευτερονομίου, αλλά επεκτείνεται στα κείμενα των Προφητών και στα κείμενα των Διδακτικών Βιβλίων, έτσι και η Πνευματική διδασκαλία του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, δεν εξαντλείται στην επί του όρους ομιλία, αλλά εκτείνεται σε ολόκληρη την Καινή Διαθήκη. Και αυτό πρέπει να προσεχθεί ιδιαιτέρως ώστε να αποφευχθεί η ουμανιστική και ηθικολογική και όχι Θεολογική ερμηνεία των συγκεκριμένων Κεφαλαίων ( Ματθ. Κεφ. 5, 6, και 7).
2. Στην συνέχεια ο ομιλητής ανέπτυξε την σημασία της λέξεως “Μακάριος”. Η λέξη παράγεται απο το μάκος-μήκος, μάκρος. Σημαίνει τον “εις μέγιστο βαθμόν” κατέχοντα εξουσία, δόξα, τιμή. Σημαίνει κατά προέκταση τον ευδαίμονα, τον ευτυχή, τον όλβιο, τον ανενδεή. Η ευτυχία στην ζωή του ανθρώπου, δεν συνδέεται με την απόκτηση υλικών αγαθών. Και τούτο διότι ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται με το αισθητήριο που διαθέτει, αφού είναι πλασμένος κατ’ εικόνα Θεού, ότι και όλα τα αγαθά του κόσμου να αποκτήσει, αυτά δε θα είναι ικανά -ως έχοντα ημερομηνία λήξεως- να του δώσουν πραγματική ευτυχία. Η εσώτατη αναμονή του θανάτου αφαιρεί από τον υλικώς ευδαίμονα την αληθινή Ευδαιμονία. Συνεπώς Μακάριος δεν μπορεί παρά να είναι μόνον εκείνος που αντιλαμβάνεται την ζωή, όχι ως πορεία προς τον θάνατο αλλά ως εν Χριστώ πορεία προς την αιωνιότητα…
3. Οι “πτωχοί τω πνεύματι”, τους οποίους χαρακτηρίζει μακαρίους ο Χριστός μας, δεν είναι οι ανόητοι και μικρινοϊκοί, όπως βλασφήμως και ειρωνικώς ερμηνεύουν το χωρίο εκείνοι που παίζουν εν ού παικτοίς. Πτωχοί τω πνεύματι είναι οι βαθιά ταπεινοί. Δεν είναι απλώς οι ταπεινοί, αλλά οι έτι πλέον του ταπεινού, οι ταπεινόφρονες, οι συντετριμμένοι τη διανοία.
Είναι αναγκαίο βεβαίως να διακρίνουμε την αληθινή Ταπείνωση, από την ταπεινολογία, και από την εμπαθή εξουθένωση. Η εν Χριστώ Ταπείνωση είναι ανακεκραμένη με την αλήθεια και την αγάπη. Ενώ η ταπεινολογία και η εμπαθής εξουθένωση, με το ψέμα και την ζηλοφθονία.
4. Στην συνέχεια ο π. Απόστολος ομίλησε δι ολίγων για τον εγωϊσμό και την κενοδοξία, εις αντιδιαστολή προς την αληθινή Εν Χριστώ Ταπείνωση αναφέροντας τα εξής περιληπτικά:
Η υπερηφάνεια (ως διόγκωση υπαρχόντων προσόντων μας), η οίηση (ως προβολή ανύπαρκτων προσόντων ή κάποιων τα οποία όλοι διαθέτουμε), η αλαζονεία (ως ανόητος κομπασμός και θρασεία περιαυτολογία προς επίδειξη), και η κενοδοξία (η σφοδρή επιθυμία να αρέσει κανείς στους άλλους, αδιαφορώντας αν θα αρέσει στο Χριστό), είναι φρικτά πάθη τα οποία φυγαδεύουν, από την ψυχή του ανθρώπου, την ηρεμία, την γαλήνη και την ευτυχία στην οποία τα φέρει η αληθινή Ταπείνωση. Για αυτό κύριος αγώνας κάθε πιστού αγωνιστού, πρέπει να είναι ο συνεχής πόλεμος εναντίον του εγωϊσμού και των “τέκνων του”.
5. Τέλος ο ομιλητής ανεφέρθη στο δεύτερο τμήμα του Μακαρισμού: “ότι αυτών εστίν η Βασιλεία των ουρανών”. Τόνισε δε το εξής: “Η Βασιλεία των ουρανών ανήκει στους πτωχούς τω πνεύματι, στους βαθειά ταπεινούς. Αυτοί αρχίζουν να ζουν τη Βασιλεία του Θεού από την παρούσα ζωή. Και θα την ζουν και αιωνίως και πλήρως στην “άλλη Ζωή”. Για αυτό εδώ ο Χριστός μας λέγει “αυτών εστί”, και όχι απλώς ότι αυτοί θα κερδίσουν την βασιλεία των ουρανών”.
Περί Βασιλείας των ουρανών θα γίνει λόγος σε προσεχή ομιλία.